M’Cheyne Bible Reading Plan

ซาโลมอนสร้างพระตำหนัก

3 ซาโลมอนเริ่มสร้างพระตำหนักของพระผู้เป็นเจ้าที่เยรูซาเล็มบนภูเขาโมริยาห์ ที่ซึ่งพระผู้เป็นเจ้าได้ปรากฏแก่ดาวิดบิดาของท่าน บนลานนวดข้าวของโอร์นันชาวเยบุส^[a] และเป็นสถานที่ซึ่งดาวิดเลือกไว้ ² ท่านเริ่มสร้างในเดือนที่สอง ซึ่งเป็นปีที่สี่ของการครองราชย์ ³ พระตำหนักของพระเจ้าที่ซาโลมอนสร้าง ใช้มาตรฐานการวัดเป็นศอกเหมือนครั้งแรกคือ ยาว 60 ศอก กว้าง 20 ศอก ⁴ มุขที่หน้าพระตำหนักชั้นนอกของพระวิหารยาว 20 ศอก เท่ากับความกว้างของพระตำหนัก และสูง 120 ศอก ท่านให้กรุภายในพระตำหนักด้วยทองคำบริสุทธิ์ ⁵ พระตำหนักชั้นนอกกรุด้วยไม้สนหุ้มด้วยทองคำบริสุทธิ์ ประดับเป็นรูปต้นอินทผลัมและโซ่ ⁶ ท่านตกแต่งพระตำหนักด้วยการใช้เพชรนิลจินดา ทองคำก็มาจากพาร์วายิม ⁷ ท่านใช้ทองคำหุ้มคานเพดาน ธรณีประตู ผนัง และบานประตูพระตำหนัก และท่านให้สลักตัวเครูบไว้ตามผนัง

⁸ ท่านสร้างอภิสุทธิสถาน มีความยาวเท่ากับพระตำหนักคือ ยาว 20 ศอก และกว้าง 20 ศอก ท่านให้กรุด้วยทองคำบริสุทธิ์หนัก 600 ตะลันต์^{[b] 9} ตะปูทองคำหนัก 50 เชเขล^[c] และท่านให้ใช้ทองคำกรุห้องที่อยู่ชั้นบน

¹⁰ ท่านให้ทำตัวเครูบ 2 รูป และหุ้มด้วยทองคำสำหรับอภิสุทธิสถาน ¹¹ ปีกเครูบกางออกยาวถึง 20 ศอก ปีกหนึ่งของเครูบยาว 5 ศอก แตะที่ผนังพระตำหนัก ส่วนปีกอีกข้างยาว 5 ศอก แตะปีกของเครูบอีกรูปหนึ่ง ¹² ส่วนเครูบอีกรูปก็เช่นกันคือ ปีกหนึ่งยาว 5 ศอก แตะที่ผนังพระตำหนัก และปีกอีกข้างยาว 5 ศอก จรดกับปีกของเครูบรูปแรก ¹³ ปีกของเครูบทั้งสองกางออกยาวรวมกันได้ 20 ศอก เครูบยืนหันหน้าไปทางพระตำหนักชั้นนอก ¹⁴ ท่านให้ใช้ผ้าสีน้ำเงิน ม่วง และแดงเลือดนก กับผ้าป่านเนื้อดี ทำม่านกั้น และให้ปักรูปเครูบไว้ที่ม่าน

¹⁵ ที่ด้านหน้าของพระตำหนัก ท่านให้ทำเสาหลัก 2 เสาสูง 35 ศอก ที่ยอดของแต่ละเสายาว 5 ศอก ¹⁶ ท่านให้ทำโซ่เหมือนสร้อยคอคลุมที่ยอดเสาทั้งสอง และให้ทำลูกทับทิม 100 ลูกห้อยไว้ที่โซ่ ¹⁷ ท่านให้ตั้งเสาหลักไว้ที่หน้าพระวิหาร เสาหนึ่งตั้งไว้ทางทิศใต้ อีกเสาตั้งไว้ทางทิศเหนือ เสาที่อยู่ทางทิศใต้ชื่อว่า ยาคีน เสาที่อยู่ทางทิศเหนือชื่อว่า โบอาส

ภาชนะเครื่องใช้ในพระตำหนัก

4 ซาโลมอนให้สร้างแท่นบูชาทองสัมฤทธิ์ขนาดยาว 20 ศอก กว้าง 20 ศอก และสูง 10 ศอก ² และท่านให้หล่อถังเก็บน้ำรูปทรงกลม เส้นศูนย์กลาง 10 ศอก สูง 5 ศอก เส้นรอบวง 30 ศอก ³ ใต้ขอบมีรูปน้ำเต้า^[d]เรียงที่รอบถัง 2 รอบๆ ละ 150 ลูก หล่อเป็นเนื้อเดียวกับตัวถัง ⁴ ถังนี้ตั้งบนหลังโค 12 ตัว ซึ่ง 3 ตัวหันไปทิศเหนือ 3 ตัวหันไปทิศตะวันตก 3 ตัวหันไปทิศใต้ และอีก 3 ตัวหันไปทิศตะวันออก โคทุกตัวหันหางไปทางศูนย์กลาง ⁵ ถังหนา 1 ฝ่ามือ ขอบถังทำเหมือนขอบถ้วย เหมือนดอกพลับพลึง ถังนี้จุน้ำ 3,000 บัท^{[e] 6} ท่านให้ทำอ่างสำหรับชำระล้าง 10 ใบด้วย โดยตั้งอ่าง 5 ใบทางทิศใต้ และ 5 ใบทางทิศเหนือ เพื่อใช้ล้างภาชนะสำหรับสัตว์ที่เผาเป็นของถวาย ส่วนถังเก็บน้ำนั้นมีไว้เพื่อให้ปุโรหิตใช้ชำระล้าง

⁷ ท่านให้ตีคันประทีปทองคำ 10 คัน ตามรายละเอียดที่ระบุไว้ และตั้งไว้ในพระวิหาร 5 คันทางทิศใต้ และ 5 คันทางทิศเหนือ ⁸ ท่านให้สร้างโต๊ะ 10 ตัว และวางไว้ในพระวิหาร 5 ตัวทางทิศใต้ และ 5 ตัวทางทิศเหนือ และท่านให้หล่ออ่างทองคำ 100 ใบ ⁹ ท่านให้สร้างลานของปุโรหิต สร้างลานใหญ่และประตูที่ลานบุด้วยทองสัมฤทธิ์ ¹⁰ และท่านให้ตั้งถังเก็บน้ำไว้ที่มุมด้านตะวันออกเฉียงใต้ของพระตำหนัก

¹¹ ฮีรามหล่อหม้อ ทัพพี และอ่างน้ำ ดังนั้นฮีรามทำงานพระตำหนักของพระเจ้าให้กษัตริย์ซาโลมอนเสร็จสิ้น ¹² เสาหลักทั้งสองต้น และบัวรูปทรงกลมที่ปิดยอดเสา และโซ่ถักเป็นตาข่ายคลุมบัวทรงกลมที่ยอดเสา ¹³ และผลทับทิม 400 ผลที่รอบตาข่ายทั้งสอง ตาข่ายแต่ละผืนมีผลทับทิม 2 แถวสำหรับคลุมบัวรูปทรงกลมทั้งสองที่ยอดเสา ¹⁴ เขาสร้างแท่นและอ่างน้ำที่วางบนแท่นด้วย ¹⁵ ถังเก็บน้ำ 1 ใบ มีรูปโค 12 ตัวอยู่ใต้ถัง ¹⁶ ภาชนะต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น หม้อ ทัพพี และส้อม ที่อยู่ในพระตำหนักของพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งฮูรามอาบีหล่อให้กษัตริย์ซาโลมอน ล้วนแล้วแต่หล่อด้วยทองสัมฤทธิ์อันมันปลาบ ¹⁷ กษัตริย์ได้หล่อภาชนะเหล่านี้ในเบ้าดินที่อยู่ระหว่างเมืองสุคคทและศาเรธาน ในที่ราบของแม่น้ำจอร์แดน ¹⁸ ซาโลมอนให้สร้างภาชนะเหล่านี้เป็นจำนวนมาก จึงไม่ได้ชั่งว่าทองสัมฤทธิ์ที่ใช้นั้นมากเพียงไร

¹⁹ ซาโลมอนได้สร้างและหล่อภาชนะทุกชิ้นในพระตำหนักของพระเจ้า คือแท่นบูชาทองคำ โต๊ะทองคำสำหรับวางขนมปังอันบริสุทธิ์ ²⁰ คันประทีปและดวงประทีปทองคำบริสุทธิ์ สำหรับใช้จุดที่ด้านหน้าพระตำหนักชั้นใน ตามรายละเอียดที่ระบุไว้ ²¹ ดอกไม้ ดวงประทีปและคีม ซึ่งตีขึ้นด้วยทองคำบริสุทธิ์ที่สุด ²² กรรไกรตัดไส้ดวงประทีป อ่าง ภาชนะเครื่องหอม และถาดที่ใช้เก็บถ่านร้อน ซึ่งเป็นทองคำบริสุทธิ์ บานพับสำหรับประตูชั้นในสุดของอภิสุทธิสถาน และสำหรับประตูที่พระตำหนักชั้นนอกของพระวิหาร ล้วนเป็นทองคำทั้งสิ้น

3 จงดูเถิดว่า พระบิดาให้ความรักแก่เรามากมายเพียงใด พระองค์จึงได้เรียกเราว่าบรรดาบุตรของพระเจ้า และเราก็เป็นเช่นนั้น เหตุที่โลกไม่รู้จักเรา ก็เพราะโลกไม่ได้รู้จักพระองค์ ² ท่านที่รักทั้งหลาย บัดนี้พวกเราเป็นบุตรของพระเจ้า และยังไม่เป็นที่ทราบกันว่าเราจะเป็นอย่างไรต่อไป เราทราบว่าเวลาพระองค์มาปรากฏ เราก็จะเป็นเหมือนพระองค์ เพราะว่าเราจะเห็นพระองค์อย่างที่พระองค์เป็นอยู่ ³ ทุกคนที่มีความหวังในพระองค์เช่นนี้ ก็จะชำระตนเองให้บริสุทธิ์เหมือนพระองค์ซึ่งเป็นผู้บริสุทธิ์

⁴ ทุกคนที่กระทำบาป ก็เท่ากับกระทำผิดต่อกฎบัญญัติด้วย เพราะบาปเป็นสิ่งที่ผิดต่อกฎบัญญัติ ⁵ และท่านทราบว่าพระองค์ได้มาปรากฏแล้ว ก็เพื่อรับเอาบาปของเรา ทั้งที่ไม่มีบาปในพระองค์เองเลย ⁶ คนที่ดำรงอยู่ในพระองค์จะไม่กระทำบาปอีกต่อไป ส่วนคนที่ยังกระทำบาปก็ยังไม่เห็นและไม่รู้จักพระองค์ ⁷ บรรดาลูกที่รักเอ๋ย อย่าให้ผู้ใดชักนำท่านให้หลงผิด ผู้กระทำสิ่งที่ถูกต้องก็เป็นผู้มีความชอบธรรมเหมือนกับพระองค์ผู้มีความชอบธรรม ⁸ คนที่กระทำบาปคือผู้ที่มาจากพญามาร เพราะพญามารได้กระทำบาปเรื่อยมาตั้งแต่แรกเริ่ม ด้วยเหตุนี้พระบุตรของพระเจ้าได้มาปรากฏ เพื่อจะทำลายงานของพญามาร ⁹ ไม่มีใครที่เกิดจากพระเจ้าจะกระทำบาปเรื่อยไป เพราะเมล็ดที่พระองค์ปลูกฝังไว้ดำรงอยู่กับคนนั้น และเขาไม่สามารถกระทำบาปเรื่อยไปเพราะเขาเกิดจากพระเจ้า ¹⁰ เราจะทราบได้ว่าผู้ใดเป็นบุตรของพระเจ้า และผู้ใดเป็นบุตรของพญามาร คือว่าผู้ที่ประพฤติในทางที่ผิดและไม่รักพี่น้อง แสดงว่าไม่ได้มาจากพระเจ้า

รักซึ่งกันและกัน

¹¹ เรื่องที่ท่านได้ยินได้ฟังตั้งแต่แรกเริ่ม คือเราควรรักซึ่งกันและกัน ¹² อย่าเป็นอย่างคาอินผู้เป็นคนของมารร้ายนั้น และได้ฆ่าน้องชายของเขา เหตุใดเขาจึงฆ่า เพราะการกระทำของเขาเองชั่ว แต่น้องชายมีความชอบธรรม ¹³ พี่น้องเอ๋ย ไม่ต้องแปลกใจถ้าโลกเกลียดชังท่าน ¹⁴ เราทราบแล้วว่า เราได้พ้นจากความตายไปสู่การมีชีวิตเพราะเรารักบรรดาพี่น้อง คนที่ไม่รักก็ยังดำรงอยู่ในความตาย ¹⁵ ผู้ใดเกลียดชังพี่น้องของตนก็นับว่าเป็นฆาตกร และท่านก็ทราบแล้วว่า ไม่มีฆาตกรคนใดที่มีชีวิตอันเป็นนิรันดร์ในตัวเขา

¹⁶ เราจะรู้ว่าความรักนั้นเป็นอย่างไร คือพระเยซูคริสต์ยอมสละชีวิตของพระองค์เพื่อเรา และเราก็ควรสละชีวิตของเราเพื่อบรรดาพี่น้อง ¹⁷ ถ้าผู้ใดมีทรัพย์สมบัติในโลก และไม่ใยดีต่อพี่น้องผู้ขัดสนของตน ความรักของพระเจ้าจะดำรงอยู่ในคนนั้นได้อย่างไร ¹⁸ บรรดาลูกที่รักเอ๋ย อย่ารักกันแต่เพียงคำพูดและลมปากเลย แต่จงรักด้วยการกระทำและความจริงเถิด

¹⁹ ด้วยเหตุนี้เราจึงจะทราบว่าเรามาจากความจริง ในเวลาที่ใจของเราตำหนิตัวเราเอง เราก็สบายใจได้เมื่ออยู่เบื้องหน้าพระองค์ ²⁰ ด้วยว่าพระเจ้ายิ่งใหญ่กว่าใจของเรา และพระองค์ทราบทุกสิ่ง ²¹ ท่านที่รักทั้งหลาย ถ้าใจของเราไม่ตำหนิตัวเราเอง เราก็มีความมั่นใจเบื้องหน้าพระเจ้า ²² และสิ่งใดก็ตามที่เราขอ เราก็ได้รับจากพระองค์ เพราะว่าเราปฏิบัติตามพระบัญญัติของพระองค์ และกระทำสิ่งอันเป็นที่พอใจของพระองค์ ²³ และข้อบัญญัติของพระเจ้าคือ เราควรเชื่อในพระนามของพระเยซูคริสต์พระบุตรของพระองค์ และรักซึ่งกันและกันตามที่พระองค์ได้บัญญัติพวกเราไว้ ²⁴ คนที่ปฏิบัติตามพระบัญญัติของพระองค์ก็ดำรงอยู่ในพระองค์ และพระองค์ดำรงอยู่ในผู้นั้น และเราทราบได้ว่าพระองค์ดำรงอยู่ในเรา ก็โดยพระวิญญาณที่พระองค์มอบให้แก่เรา

ความพินาศของนีนะเวห์

¹³ พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาประกาศดังนี้ “ดูเถิด เราคัดค้านเจ้า และเราจะเผารถศึกของเจ้าให้มอดไหม้ และดาบจะฟาดฟันลูกสิงโตของเจ้า เราจะไม่มีเหยื่อให้เจ้าล่าบนโลก และจะไม่มีใครได้ยินเสียงของบรรดาผู้ส่งข่าวอีกต่อไป”

อุปมาเรื่องหญิงม่ายกับผู้พิพากษา

18 แล้วพระเยซูกล่าวเป็นอุปมากับบรรดาสาวกของพระองค์ เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาควรอธิษฐานอยู่เสมอและไม่ท้อถอย ² พระองค์ได้กล่าวว่า “ในเมืองหนึ่งมีผู้พิพากษาคนหนึ่งที่ไม่เกรงกลัวพระเจ้าและไม่ห่วงใยเพื่อนมนุษย์ ³ มีหญิงม่ายคนหนึ่งในเมืองนั้นได้เพียรมาขอพบเขาและวิงวอนว่า ‘ขอให้ข้าพเจ้าได้รับความยุติธรรมในการสู้คดีกับโจทก์ของข้าพเจ้าเถิด’ ⁴ เขาได้ปฏิเสธหญิงนั้นอยู่พักใหญ่ แต่ในที่สุดเขาก็รำพึงกับตนเองว่า ‘แม้ว่าเราไม่เกรงกลัวพระเจ้าและไม่ห่วงใยมนุษย์ ⁵ แต่เพราะหญิงม่ายคนนี้ก่อความลำบากแก่เรามาก เราจะต้องสอดส่องให้เธอได้รับความยุติธรรม เธอจะได้ไม่มารบกวนบ่อยๆ จนเราเหนื่อยอ่อน’” ⁶ แล้วพระเยซูเจ้าได้กล่าวต่อไปอีกว่า “ฟังผู้พิพากษาผู้ไร้ความยุติธรรมดูเถิด ⁷ แล้วพระเจ้าจะไม่ให้ความยุติธรรมแก่พวกที่พระองค์เลือก และร่ำร้องต่อพระองค์ทั้งวันและคืนหรือ พระองค์จะผลัดวันกับพวกเขาเรื่อยไปหรือ ⁸ เราขอบอกเจ้าว่า พระองค์โปรดที่จะเห็นพวกเขาได้รับความยุติธรรมโดยเร็ว อย่างไรก็ตาม เวลาที่บุตรมนุษย์มา ท่านจะพบความเชื่อในโลกหรือไม่”

อุปมาเรื่องฟาริสีและคนเก็บภาษี

⁹ พระเยซูกล่าวกับคนที่คิดว่าตนมีความชอบธรรมแต่กลับเหยียดหยามผู้อื่น เป็นอุปมาว่า ¹⁰ “ชาย 2 คนไปยังพระวิหารเพื่ออธิษฐาน คนหนึ่งเป็นฟาริสี อีกคนหนึ่งเป็นคนเก็บภาษี ¹¹ ฟาริสียืนขึ้นและอธิษฐานในใจว่า ‘พระเจ้า ข้าพเจ้าขอบคุณพระองค์ที่ข้าพเจ้าไม่เหมือนกับคนอื่นๆ พวกโจร พวกคนโฉดชั่ว พวกผิดประเวณี หรือเหมือนคนเก็บภาษีคนนี้ ¹² ข้าพเจ้าอดอาหารสัปดาห์ละ 2 ครั้งและให้หนึ่งในสิบของทุกสิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับ’ ¹³ คนเก็บภาษีที่ยืนอยู่ห่างๆ ไม่แหงนหน้าขึ้นสู่สวรรค์เลย ได้แต่ตีอกชกตัวและรำพันว่า ‘พระเจ้า ขอพระองค์มีเมตตาต่อคนบาปอย่างข้าพเจ้าด้วย’ ¹⁴ เราขอบอกท่านว่า ชายคนนี้ต่างหากที่จะได้กลับบ้านไปโดยพระเจ้านับว่าเขาพ้นผิด ทุกคนที่ยกย่องตัวเองก็จะถูกเหยียดลง แต่คนที่ถ่อมตัวก็จะได้รับการยกย่อง”

เด็กๆ มาหาพระเยซู

¹⁵ มีคนพาบรรดาทารกมาหาพระเยซูเพื่อให้พระองค์สัมผัสตัว พวกสาวกเห็นจึงได้ห้ามคนเหล่านั้น ¹⁶ แต่พระเยซูเรียกเด็กๆ มาหาพระองค์และกล่าวว่า “ปล่อยให้เด็กๆ มาหาเราเถิด อย่าได้ห้ามพวกเขาเลย เพราะว่าอาณาจักรของพระเจ้าเป็นของคนอย่างเด็กเหล่านี้ ¹⁷ เราขอบอกความจริงกับเจ้าว่า ใครก็ตามที่ไม่รับอาณาจักรของพระเจ้าเช่นเดียวกับที่เด็กๆ รับ ก็จะเข้าอาณาจักรนั้นไม่ได้เลย”

เศรษฐีหนุ่ม

¹⁸ ผู้อยู่ในระดับปกครองคนหนึ่งถามพระองค์ว่า “อาจารย์ผู้ประเสริฐ ข้าพเจ้าจะต้องทำสิ่งใดจึงจะได้ชีวิตอันเป็นนิรันดร์” ¹⁹ พระเยซูกล่าวกับเขาว่า “ทำไมท่านจึงเรียกเราว่าประเสริฐ ไม่มีผู้ใดที่ประเสริฐ เว้นแต่พระเจ้าเพียงพระองค์เดียว ²⁰ ท่านทราบพระบัญญัติว่า ‘อย่าผิดประเวณี อย่าฆ่าคน อย่าขโมย อย่าเป็นพยานเท็จ จงให้เกียรติบิดามารดาของเจ้า’”^{[a] 21} เขาตอบว่า “สิ่งเหล่านี้ข้าพเจ้าได้ปฏิบัติตามตั้งแต่เยาว์วัยแล้ว” ²² เมื่อพระเยซูได้ยินดังนั้น พระองค์จึงกล่าวกับเขาว่า “ท่านยังขาดอยู่สิ่งหนึ่ง จงขายทุกสิ่งที่ท่านมีเพื่อให้แก่คนยากไร้ และท่านจะได้สมบัติในสวรรค์ แล้วจงติดตามเรามาเถิด” ²³ เมื่อเขาได้ยินดังนั้นแล้วก็รู้สึกเศร้าใจยิ่งนักเพราะเขาเป็นคนมั่งมีมาก ²⁴ พระเยซูมองดูเขาและกล่าวว่า “ยากเหลือเกินที่คนมั่งมีจะเข้าสู่อาณาจักรของพระเจ้า ²⁵ จริงทีเดียว จะให้ตัวอูฐผ่านเข้ารูเข็ม ก็ยังจะง่ายกว่าที่คนมั่งมีจะเข้าสู่อาณาจักรของพระเจ้า” ²⁶ ผู้ที่ได้ยินดังนั้นถามว่า “แล้วใครเล่าที่จะมีชีวิตรอดพ้นได้” ²⁷ พระเยซูตอบว่า “มนุษย์ช่วยตนเองให้รอดพ้นไม่ได้ แต่ไม่มีสิ่งใดยากเกินกว่าที่พระเจ้าจะทำได้” ²⁸ เปโตรบอกพระองค์ว่า “พวกเราได้สละบ้านของเราเพื่อติดตามพระองค์มา” ²⁹ พระเยซูกล่าวกับพวกเขาว่า “เราขอบอกความจริงกับเจ้าว่า ไม่มีผู้ใดที่สละบ้าน ภรรยา พี่น้อง พ่อแม่ หรือลูกๆ เพื่ออาณาจักรของพระเจ้า ³⁰ แล้วจะไม่ได้รับจากพระเจ้ามากเป็นหลายเท่าทั้งในยุคนี้ และในยุคที่จะมาถึง คือชีวิตอันเป็นนิรันดร์”

พระเยซูแจ้งมรณกาลของพระองค์ไว้ล่วงหน้า

³¹ พระเยซูพาสาวกทั้งสิบสองมา และกล่าวกับพวกเขาว่า “เรากำลังจะขึ้นไปยังเมืองเยรูซาเล็ม ทุกสิ่งที่ผู้เผยคำกล่าวของพระเจ้าบันทึกไว้เกี่ยวกับบุตรมนุษย์ก็จะบรรลุผล ³² ท่านจะถูกมอบตัวให้แก่บรรดาคนนอก ซึ่งเขาจะล้อเลียน ดูหมิ่น ถ่มน้ำลายรด โบยและประหารท่าน ³³ ในวันที่สามท่านจะฟื้นคืนชีวิต” ³⁴ พวกสาวกไม่เข้าใจคำพูดซึ่งเร้นความนัยไว้ เขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าพระองค์กล่าวถึงเรื่องอะไร

ดวงตาที่ได้คืนของชายตาบอด

³⁵ ขณะที่พระเยซูเข้าไปใกล้เมืองเยรีโค ชายตาบอดคนหนึ่งกำลังนั่งขอทานที่ข้างๆ ถนน ³⁶ เมื่อเขาได้ยินผู้คนผ่านไป เขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ³⁷ คนเดินถนนบอกเขาว่า “พระเยซูแห่งเมืองนาซาเร็ธกำลังเดินผ่านมา” ³⁸ เขาจึงร้องตะโกนว่า “พระเยซู บุตรของดาวิด โปรดเมตตาข้าพเจ้าด้วย” ³⁹ พวกที่เดินนำหน้าไปจึงห้ามและบอกให้เงียบเสีย แต่เขากลับยิ่งตะโกนดังขึ้นว่า “บุตรของดาวิด โปรดเมตตาข้าพเจ้าด้วย” ⁴⁰ พระเยซูหยุดเดินและสั่งให้คนนำตัวชายคนนั้นมาหาพระองค์ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ พระเยซูจึงถามว่า ⁴¹ “เจ้าต้องการจะให้เราทำอะไรให้เล่า” เขาตอบว่า “พระองค์ท่าน ข้าพเจ้าอยากจะมองเห็น”

⁴² พระเยซูจึงกล่าวกับเขาว่า “จงเห็นเถิด ความเชื่อของเจ้าได้ทำให้เจ้าหายจากโรคแล้ว” ⁴³ ทันใดนั้น เขาก็มองเห็นได้และตามพระเยซูไปพลางสรรเสริญพระเจ้า เมื่อผู้คนเห็นดังนั้นก็สรรเสริญพระเจ้าด้วย