The Daily Audio Bible

⁵ Egrediebatur quoque David ad omnia quaecumque misisset eum Saul, et prudenter se agebat: posuitque eum Saul super viros belli, et acceptus erat in oculis universi populi, maximeque in conspectu famulorum Saul.

⁶ Porro cum reverteretur percusso Philisthaeo David, egressae sunt mulieres de universis urbibus Israel, cantantes, chorosque ducentes in occursum Saul regis, in tympanis laetitiae, et in sistris.

⁷ Et praecinebant mulieres, ludentes, atque dicentes: Percussit Saul mille, et David decem millia.

⁸ Iratus est autem Saul nimis, et displicuit in oculis ejus sermo iste: dixitque: Dederunt David decem millia, et mihi mille dederunt: quid ei superest, nisi solum regnum?

⁹ Non rectis ergo oculis Saul aspiciebat David a die illa et deinceps.

¹⁰ Post diem autem alteram, invasit spiritus Dei malus Saul, et prophetabat in medio domus suae: David autem psallebat manu sua, sicut per singulos dies. Tenebatque Saul lanceam,

¹¹ et misit eam, putans quod configere posset David cum pariete: et declinavit David a facie ejus secundo.

¹² Et timuit Saul David, eo quod Dominus esset cum eo, et a se recessisset.

¹³ Amovit ergo eum Saul a se, et fecit eum tribunum super mille viros: et egrediebatur, et intrabat in conspectu populi.

¹⁴ In omnibus quoque viis suis David prudenter agebat, et Dominus erat cum eo.

¹⁵ Vidit itaque Saul quod prudens esset nimis, et coepit cavere eum.

¹⁶ Omnis autem Israel et Juda diligebat David: ipse enim ingrediebatur et egrediebatur ante eos.

¹⁷ Dixitque Saul ad David: Ecce filia mea major Merob: ipsam dabo tibi uxorem: tantummodo esto vir fortis, et praeliare bella Domini. Saul autem reputabat, dicens: Non sit manus mea in eum, sed sit super eum manus Philisthinorum.

¹⁸ Ait autem David ad Saul: Quis ego sum, aut quae est vita mea, aut cognatio patris mei in Israel, ut fiam gener regis?

¹⁹ Factum est autem tempus cum deberet dari Merob filia Saul David, data est Hadrieli Molathitae uxor.

²⁰ Dilexit autem David Michol filia Saul altera. Et nuntiatum est Saul, et placuit ei.

²¹ Dixitque Saul: Dabo eam illi, ut fiat ei in scandalum, et sit super eum manus Philisthinorum. Dixitque Saul ad David: In duabus rebus gener meus eris hodie.

²² Et mandavit Saul servis suis: Loquimini ad David clam me, dicentes: Ecce places regi, et omnes servi ejus diligunt te: nunc ergo esto gener regis.

²³ Et locuti sunt servi Saul in auribus David omnia verba haec. Et ait David: Num parum videtur vobis, generum esse regis? ego autem sum vir pauper et tenuis.

²⁴ Et renuntiaverunt servi Saul dicentes: Hujuscemodi verba locutus est David.

²⁵ Dixit autem Saul: Sic loquimini ad David: Non habet rex sponsalia necesse, nisi tantum centum praeputia Philisthinorum, ut fiat ultio de inimicis regis. Porro Saul cogitabat tradere David in manus Philisthinorum.

²⁶ Cumque renuntiassent servi ejus David verba quae dixerat Saul, placuit sermo in oculis David, ut fieret gener regis.

²⁷ Et post paucos dies surgens David, abiit cum viris qui sub eo erant. Et percussit ex Philisthiim ducentos viros, et attulit eorum praeputia et annumeravit ea regi, ut esset gener ejus. Dedit itaque Saul ei Michol filiam suam uxorem.

²⁸ Et vidit Saul, et intellexit quod Dominus esset cum David. Michol autem filia Saul diligebat eum.

²⁹ Et Saul magis coepit timere David: factusque est Saul inimicus David cunctis diebus.

³⁰ Et egressi sunt principes Philisthinorum. A principio autem egressionis eorum, prudentius se gerebat David quam omnes servi Saul, et celebre factum est nomen ejus nimis.

19 Locutus est autem Saul ad Jonathan filium suum, et ad omnes servos suos, ut occiderent David. Porro Jonathas filius Saul diligebat David valde:

² et indicavit Jonathas David, dicens: Quaerit Saul pater meus occidere te: quapropter observa te, quaeso, mane: et manebis clam, et absconderis.

³ Ego autem egrediens stabo juxta patrem meum in agro, ubicumque fueris: et ego loquar de te ad patrem meum, et quodcumque videro, nuntiabo tibi.

⁴ Locutus est ergo Jonathas de David bona ad Saul patrem suum: dixitque ad eum: Ne pecces rex in servum tuum David, quia non peccavit tibi, et opera ejus bona sunt tibi valde.

⁵ Et posuit animam suam in manu sua, et percussit Philisthaeum, et fecit Dominus salutem magnam universo Israeli: vidisti, et laetatus es. Quare ergo peccas in sanguine innoxio, interficiens David, qui est absque culpa?

⁶ Quod cum audisset Saul, placatus voce Jonathae, juravit: Vivit Dominus, quia non occidetur.

⁷ Vocavit itaque Jonathas David, et indicavit ei omnia verba haec: et introduxit Jonathas David ad Saul, et fuit ante eum sicut fuerat heri et nudiustertius.

⁸ Motum est autem rursum bellum: et egressus David, pugnavit adversum Philisthiim: percussitque eos plaga magna, et fugerunt a facie ejus.

⁹ Et factus est spiritus Domini malus in Saul: sedebat autem in domo sua, et tenebat lanceam: porro David psallebat manu sua.

¹⁰ Nisusque est Saul configere David lancea in pariete, et declinavit David a facie Saul: lancea autem casso vulnere perlata est in parietem, et David fugit, et salvatus est nocte illa.

¹¹ Misit ergo Saul satellites suos in domum David, ut custodirent eum, et interficeretur mane. Quod cum annuntiasset David Michol uxor sua, dicens: Nisi salvaveris te nocte hac, cras morieris:

¹² deposuit eum per fenestram. Porro ille abiit et aufugit, atque salvatus est.

¹³ Tulit autem Michol statuam, et posuit eam super lectum, et pellem pilosam caprarum posuit ad caput ejus, et operuit eam vestimentis.

¹⁴ Misit autem Saul apparitores, qui raperent David: et responsum est quod aegrotaret.

¹⁵ Rursumque misit Saul nuntios ut viderent David, dicens: Afferte eum ad me in lecto, ut occidatur.

¹⁶ Cumque venissent nuntii, inventum est simulacrum super lectum, et pellis caprarum ad caput ejus.

¹⁷ Dixitque Saul ad Michol: Quare sic illusisti mihi, et dimisisti inimicum meum ut fugeret? Et respondit Michol ad Saul: Quia ipse locutus est mihi: Dimitte me, alioquin interficiam te.

¹⁸ David autem fugiens salvatus est, et venit ad Samuel in Ramatha, et nuntiavit ei omnia quae fecerat sibi Saul: et abierunt ipse et Samuel, et morati sunt in Najoth.

¹⁹ Nuntiatum est autem Sauli a dicentibus: Ecce David in Najoth in Ramatha.

²⁰ Misit ergo Saul lictores, ut raperent David: qui cum vidissent cuneum prophetarum vaticinantium, et Samuelem stantem super eos, factus est etiam spiritus Domini in illis, et prophetare coeperunt etiam ipsi.

²¹ Quod cum nuntiatum esset Sauli, misit et alios nuntios: prophetaverunt autem et illi. Et rursum misit Saul tertios nuntios: qui et ipsi prophetaverunt. Et iratus iracundia Saul,

²² abiit etiam ipse in Ramatha, et venit usque ad cisternam magnam quae est in Socho, et interrogavit, et dixit: In quo loco sunt Samuel et David? Dictumque est ei: Ecce in Najoth sunt in Ramatha.

²³ Et abiit in Najoth in Ramatha, et factus est etiam super eum spiritus Domini, et ambulabat ingrediens, et prophetabat usque dum veniret in Najoth in Ramatha.

²⁴ Et expoliavit etiam ipse se vestimentis suis, et prophetavit cum ceteris coram Samuele, et cecidit nudus tota die illa et nocte. Unde et exivit proverbium: Num et Saul inter prophetas?

³¹ Dicebat ergo Jesus ad eos, qui crediderunt ei, Judaeos: Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis,

³² et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos.

³³ Responderunt ei: Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus umquam: quomodo tu dicis: Liberi eritis?

³⁴ Respondit eis Jesus: Amen, amen dico vobis: quia omnis qui facit peccatum, servus est peccati.

³⁵ Servus autem non manet in domo in aeternum: filius autem manet in aeternum.

³⁶ Si ergo vos filius liberaverit, vere liberi eritis.

³⁷ Scio quia filii Abrahae estis: sed quaeritis me interficere, quia sermo meus non capit in vobis.

³⁸ Ego quod vidi apud Patrem meum, loquor: et vos quae vidistis apud patrem vestrum, facitis.

³⁹ Responderunt, et dixerunt ei: Pater noster Abraham est. Dicit eis Jesus: Si filii Abrahae estis, opera Abrahae facite.

⁴⁰ Nunc autem quaeritis me interficere, hominem, qui veritatem vobis locutus sum, quam audivi a Deo: hoc Abraham non fecit.

⁴¹ Vos facitis opera patris vestri. Dixerunt itaque ei: Nos ex fornicatione non sumus nati: unum patrem habemus Deum.

⁴² Dixit ergo eis Jesus: Si Deus pater vester esset, diligeretis utique et me; ego enim ex Deo processi, et veni: neque enim a meipso veni, sed ille me misit.

⁴³ Quare loquelam meam non cognoscitis? Quia non potestis audire sermonem meum.

⁴⁴ Vos ex patre diabolo estis: et desideria patris vestri vultis facere. Ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit: quia non est veritas in eo: cum loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendax est, et pater ejus.

⁴⁵ Ego autem si veritatem dico, non creditis mihi.

⁴⁶ Quis ex vobis arguet me de peccato? si veritatem dico vobis, quare non creditis mihi?

⁴⁷ Qui ex Deo est, verba Dei audit. Propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis.

⁴⁸ Responderunt ergo Judaei, et dixerunt ei: Nonne bene dicimus nos quia Samaritanus es tu, et daemonium habes?

⁴⁹ Respondit Jesus: Ego daemonium non habeo: sed honorifico Patrem meum, et vos inhonorastis me.

⁵⁰ Ego autem non quaero gloriam meam: est qui quaerat, et judicet.

⁵¹ Amen, amen dico vobis: si quis sermonem meum servaverit, mortem non videbit in aeternum.

⁵² Dixerunt ergo Judaei: Nunc cognovimus quia daemonium habes. Abraham mortuus est, et prophetae; et tu dicis: Si quis sermonem meum servaverit, non gustabit mortem in aeternum.

⁵³ Numquid tu major es patre nostro Abraham, qui mortuus est? et prophetae mortui sunt. Quem teipsum facis?

⁵⁴ Respondit Jesus: Si ego glorifico meipsum, gloria mea nihil est: est Pater meus, qui glorificat me, quem vos dicitis quia Deus vester est,

⁵⁵ et non cognovistis eum: ego autem novi eum. Et si dixero quia non scio eum, ero similis vobis, mendax. Sed scio eum, et sermonem ejus servo.

⁵⁶ Abraham pater vester exsultavit ut videret diem meum: vidit, et gavisus est.

⁵⁷ Dixerunt ergo Judaei ad eum: Quinquaginta annos nondum habes, et Abraham vidisti?

⁵⁸ Dixit eis Jesus: Amen, amen dico vobis, antequam Abraham fieret, ego sum.

⁵⁹ Tulerunt ergo lapides, ut jacerent in eum: Jesus autem abscondit se, et exivit de templo.

112 Alleluja. Laudate, pueri, Dominum; laudate nomen Domini.

² Sit nomen Domini benedictum ex hoc nunc et usque in saeculum.

³ A solis ortu usque ad occasum laudabile nomen Domini.

⁴ Excelsus super omnes gentes Dominus, et super caelos gloria ejus.

⁵ Quis sicut Dominus Deus noster, qui in altis habitat,

⁶ et humilia respicit in caelo et in terra?

⁷ Suscitans a terra inopem, et de stercore erigens pauperem:

⁸ ut collocet eum cum principibus, cum principibus populi sui.

⁹ Qui habitare facit sterilem in domo, matrem filiorum laetantem.

¹² Non amat pestilens eum qui se corripit, nec ad sapientes graditur.

¹³ Cor gaudens exhilarat faciem; in moerore animi dejicitur spiritus.

¹⁴ Cor sapientis quaerit doctrinam, et os stultorum pascitur imperitia.