Psalmen 105-106

Het Boek

105 Prijs de Here, bid tot Hem.
Vertel alle volken wat Hij heeft gedaan.
² Zing lofliederen voor Hem.
Getuig van alle wonderen die Hij doet.
³ Zijn grote en heilige naam is u tot steun,
laat ieder die op de Here vertrouwt,
blij zijn over Hem.
⁴ Vraag alles aan de Here
en laat zijn kracht u tot steun zijn,
blijf voortdurend in contact met Hem.
⁵ Herinner u alle wonderen die Hij heeft gedaan.
Denk nog eens na over de bijzondere dingen
die Hij in het verleden deed en hoe Hij oordeelde.
⁶ U bent het nageslacht van zijn dienaar Abraham
en kinderen van Jakob.
Hij heeft u uitgekozen.
⁷ De Here is onze God
en Hij oordeelt alles op aarde.
⁸ Het verbond dat Hij met u sloot,
zal Hij nooit vergeten,
Hij sloot het met het hele volk Israël,
voor altijd.
⁹ Evenmin vergeet Hij ooit
zijn verbond met Abraham
en de belofte aan Isaak.
¹⁰ Zijn woord was een stevig houvast voor Jakob
en een eeuwige afspraak met Israël.
¹¹ Eenmaal zei Hij immers:
Ik geef u het land Kanaän,
het zal voor altijd van u zijn,
als een erfdeel dat niemand anders toekomt.
¹² Toen zij nog maar met weinig mensen waren,
¹³ en als nomaden van land naar land trokken,
¹⁴ liet Hij niet toe dat ook maar iemand
hen te na kwam en onderdrukte.
Ter wille van hen
werden koningen door Hem gestraft.
¹⁵ ‘Kom niet aan de mensen die Ik heb gezalfd
en laat mijn profeten geen kwaad overkomen.’
¹⁶ Voordat Hij een hongersnood over het land liet komen,
zodat er geen brood meer was,
¹⁷ liet God een man voor het volk uitgaan:
Jozef werd verkocht als slaaf.
¹⁸ Hij kwam geboeid in de gevangenis terecht,
zijn voeten in het blok.
¹⁹ Dat duurde totdat God zijn woord liet uitkomen.
De Here zorgde dat hem recht werd gedaan.
²⁰ De koning van Egypte stuurde
een boodschap naar de gevangenis
dat hij moest worden vrijgelaten,
de machtige heerser gaf hem de vrijheid terug.
²¹ Hij gaf Jozef zijn vertrouwen
en een hoge positie,
hij werd zelfs onderkoning.
²² Jozef mocht alle bezittingen beheren
en de leiders van Egypte leerden veel van zijn wijsheid.
²³ Toen Jakob en zijn familie
naar het land Egypte waren gekomen
en daar als vreemdelingen tussen de mensen woonden,
²⁴ maakte God het volk steeds groter.
Ook werd het machtiger dan wie ook.
²⁵ Daardoor maakte Hij
dat de tegenstanders het volk gingen haten
en hen met list tegemoet traden.
²⁶ Toen stuurde God
zijn dienaar Mozes
en diens broer Aäron, die Hij ook had uitgekozen.
²⁷ Zij deden voor de ogen van de Egyptenaren
de wonderen die Hij hun had voorzegd.
²⁸ God stuurde de donkere duisternis
en er was geen hand voor de ogen te zien.
Maar zij sloegen er geen acht op.
²⁹ God maakte bloed van al het water in Egypte
en alle vissen stierven.
³⁰ Het land werd overspoeld door kikvorsen,
zelfs tot in het koninklijk paleis.
³¹ God zei dat er steekvliegen zouden komen
en het hele land wemelde ervan.
Geen plek ontkwam aan de muggen.
³² Hij veranderde hun regen in hagelstenen,
de hagel en het vuur dat er tussenin op aarde neerkwam,
vernietigden alle gewassen.
³³ God vernietigde hun wijnstokken,
vijgebomen en alle andere bomen.
³⁴ Op zijn woord kwamen er sprinkhanen over het land,
ontelbaar veel.
³⁵ Al het groene gewas
en alle andere gewassen op het land
werden weggevreten.
³⁶ Ten slotte doodde Hij alle oudste zonen in heel Egypte,
de stamhouders, op wie ieder zijn hoop had gevestigd.
³⁷ God leidde zijn volk met goud en zilver het land Egypte uit,
niemand bleef achter.
³⁸ In Egypte was men blij dat zij gingen,
want de Israëlieten hadden de Egyptenaren
grote angst aangejaagd.
³⁹ God gaf daarop een wolk die het volk leidde
en ʼs nachts had het een vuurzuil als lichtbaken.
⁴⁰ Toen zij erom vroegen,
gaf Hij hun kwartels als vlees te eten.
En elke dag was er meer dan voldoende manna,
dat uit de hemel naar beneden kwam.
Daarvan bakten zij brood.
⁴¹ Toen God een rots liet splijten,
was er meer dan genoeg water.
Er ontstond in die woestijn zelfs een rivier.
⁴² En dat deed Hij allemaal
omdat Hij zijn dienaar Abraham een belofte had gedaan.
⁴³ God was blij toen Hij zijn volk uitleidde,
alle mensen van Israël trouwens ook,
zij zongen het uit.
⁴⁴ Hij gaf zijn volk
het land van de volken die eerst in Kanaän woonden.
Zij konden er zo van oogsten.
⁴⁵ Wel verlangde God van hen
dat zij zijn geboden zouden naleven
en zijn wet trouw zouden navolgen.
Prijs de Here!

106 Halleluja! Prijs de Here.
Hij is een goede God,
want zijn goedheid en liefde zijn eeuwig.
² Zou er iemand zijn
die alle goede daden van de Here
kan omschrijven?
Die Hem alle eer kan brengen
waarop Hij recht heeft?
³ Gelukkig zijn de mensen
die rechtvaardig leven,
die altijd eerlijk en oprecht optreden.
⁴ Denk toch aan mij, Here.
U houdt immers van uw volk?
Red mij!
⁵ Dan zal ik alle zegeningen
die U voor uw volk hebt weggelegd,
ook mogen zien.
Dan kan ik mij met uw volk verheugen
en dankbaar zijn met het land
dat U ons hebt gegeven.
⁶ Net als onze voorouders
hebben wij heel erg gezondigd.
Wij hebben niet geleefd en gehandeld
volgens uw wil.
⁷ Onze voorouders in Egypte
hechtten geen waarde aan uw wonderen.
Zij dachten niet
aan de zeer vele zegeningen
waarmee U hen overlaadde.
Integendeel,
zij kwamen tegen U in opstand bij de Rietzee.
⁸ God verloste hen echter toch,
ter wille van zijn eigen naam.
Zo werd zijn grote kracht zichtbaar.
⁹ Hij had de macht over die Rietzee
en maakte er een droge weg doorheen.
Zo liepen zij door die watermassa
alsof het een woestijn was.
¹⁰ God verloste zijn volk
uit de macht van hun achtervolgers,
¹¹ die overspoeld werden door het water van de Rietzee:
niemand van hen bleef in leven.
¹² Toen pas geloofden zij Hem op zijn woord,
zij zongen lofliederen voor Hem.
¹³ Maar al gauw vergaten zij weer
wat Hij allemaal had gedaan,
zij vroegen God niet om raad.
¹⁴ Zij wilden afgoden gaan vereren in de woestijn
en zo daagden zij God uit daar in die woestenij.
¹⁵ Zij kregen van Hem wat zij wilden,
maar een deel van het volk kwam om.
¹⁶ In het kamp werden zij jaloers op Mozes en Aäron,
die door de Here waren uitgekozen.
¹⁷ De aarde ging open en Datan werd verzwolgen,
en met hem ook Abiram
en degenen die met hem gezondigd hadden.
¹⁸ Het vuur verbrandde allen die God hadden uitgedaagd.
¹⁹ Toen maakten zij bij de berg Horeb een gouden kalf,
zij knielden ervoor neer alsof het een god was.
²⁰ God, de Allerhoogste, ruilden zij in
voor een beeld van een grasetende koe!
²¹ Zij vergaten God,
die hen uit Egypte had bevrijd
en daarvoor grote wonderen had verricht,
²² al die prachtige wonderen in Egypte
en bij de Rietzee.
²³ Op dat moment nam de Here Zich voor
hen te vernietigen.
Maar Mozes, zijn vriend,
kwam voor hen tussenbeide
en voorkwam het.
²⁴ Het prachtige land waar zij naar toe gingen,
verwierpen zij
en ze geloofden niet wat God had gezegd.
²⁵ Zij mopperden in hun tenten
en luisterden niet naar wat de Here zei.
²⁶ Toen werd Hij werkelijk toornig
en zwoer een eed
dat Hij hen allemaal
in de woestijn zou laten sterven.
²⁷ Ook hun nageslacht
zou Hij uiteindelijk
onder vreemde volken laten sterven,
hen wegvoeren naar vreemde landen.
²⁸ Toen zij Baäl-Peor gingen aanbidden
en zelfs de offers van doden aten.
²⁹ Toen zij Hem uitdaagden en kwetsten
door alles wat zij deden,
brak er een plaag uit.
³⁰ Maar de priester Pinechas kwam naar voren,
vond de schuldigen en strafte hen.
Toen hield de plaag ook op.
³¹ Deze goede daad van hem is nooit vergeten,
altijd zal God Zich dit blijven herinneren.
³² Bij het water van Meriba maakten
de Israëlieten Hem opnieuw boos.
Door hun schuld ging Mozes ook zondigen.
³³ Zij waren opstandig tegen de Geest van God
en zonder nadenken sprak hij toen.
³⁴ Ook roeiden zij de volken
die in het land woonden niet allemaal uit,
hoewel de Here dat toch duidelijk had bevolen.
³⁵ In plaats daarvan lieten zij zich in
met die heidense volken
en namen dingen van hen over.
³⁶ Zij dienden hun afgoden
en dat werd uiteindelijk hun ondergang.
³⁷ Hun zonen en dochters offerden zij
aan de boze geesten.
³⁸ Zo vloeide het onschuldige bloed
van hun eigen kinderen.
Zij offerden hen aan de afgoden van het land Kanaän
en het land werd ontheiligd door deze bloedschuld.
³⁹ Door alles wat zij deden,
verontreinigden zij zich voor God.
Door wat zij deden,
pleegden zij overspel:
zij verlieten God en volgden de afgoden.
⁴⁰ Toen brandde de toorn van de Here tegen hen los.
Hij walgde van zijn volk en hun land.
⁴¹ Daarom gaf Hij hen over
in de macht van vreemde volken,
hun vijanden overheersten hen.
⁴² Zij zuchtten onder de verdrukking
en overmacht van hun tegenstanders.
⁴³ Zo redde God hen vele keren,
maar zij bleven hun eigen weg gaan.
Uiteindelijk was er geen redden meer aan.
⁴⁴ Telkens echter wanneer God hun onderdrukking zag
en hun kermen hoorde,
⁴⁵ herinnerde Hij Zich zijn verbond met hen.
Dat was in hun voordeel.
Dan kreeg God,
in zijn grote goedheid en trouw,
medelijden met hen.
⁴⁶ Steeds vonden zij Hem
en warmden zich aan zijn liefde en vergeving.
Hun ontvoerders stuurden hen zelfs
weer terug naar hun land.
⁴⁷ Bevrijd ons, Here!
U bent onze God.
Breng ons weer bij elkaar uit alle landen
waarheen wij zijn weggevoerd.
Dan kunnen wij weer met elkaar
uw heilige naam prijzen
en U alle eer brengen.
⁴⁸ De Here, de God van Israël,
komt alle eer toe!
Van eeuwigheid tot eeuwigheid!
Laat het hele volk
dat bevestigen en ‘amen’ zeggen.
Prijs de Here!