137 Wij zaten aan de rivier in de stad Babel
en huilden toen wij aan Jeruzalem dachten.
² Onze citers hadden wij daar
aan de takken van een wilg gehangen,
³ omdat onze bewakers wilden dat wij zouden zingen.
Ondanks dat zij ons sloegen,
wilden zij een vrolijk lied horen.
‘Vooruit,’ zeiden zij, ‘zing eens een lied over Jeruzalem!’
⁴ Maar hoe kunnen wij nu in een vreemd land
een lied voor de Here zingen?
⁵ Mijn rechterhand mag verlamd raken,
als ik Jeruzalem zou vergeten!
⁶ Als ik Jeruzalem niet zou bezingen
als de mooiste en hoogste stad,
zou mijn tong krachteloos
in mijn mond mogen liggen.
⁷ Neem wraak, Here, op de Edomieten
die Jeruzalem hebben verwoest.
Zij zeiden tegen elkaar:
‘Wij breken die stad tot op de bodem af!’
⁸ Volk van Babel, binnenkort
zal uw eigen land worden verwoest.
Wij prijzen hen die vergelding zullen uitoefenen
over wat u ons hebt aangedaan.
⁹ Wij prijzen degene die nu
úw kinderen tegen de rotsen te pletter zal gooien.