Ik heb U lief, Here,
U bent mijn kracht.
³ Here, U bent als een rots voor mij,
als een sterk fort.
Altijd bent U mijn bevrijder.
Mijn God bent U, mijn rots,
bij U schuil ik.
Achter U, mijn schild, schuil ik weg.
U verkondigt mijn redding
en bij U mag ik veilig wonen.
⁴ Ik roep het uit:
lof zij de Here!
Hij verloste mij
van al mijn vijanden.
⁵ Ik heb de dood in de ogen gezien,
de nederlaag stond voor mij.
⁶ Ik voelde mij al bijna gestorven
en het einde naderde.
⁷ Toen ik ten einde raad was,
riep ik naar de Here,
ik vroeg mijn God mij te helpen.
Hij hoorde mij
en reageerde op mijn hulpgeroep.
⁸ Daarop begon de aarde te beven en te dreunen.
De bergen sidderden, omdat Hij toornig werd.
⁹ Rook en vuur verspreidden zich over de aarde.
¹⁰ Hij daalde neer uit de hemel
met onder zijn voeten de duisternis.
¹¹ Hij reed op een cherub
en vloog op de vleugels van de wind.
¹² Hij hulde Zich in het duister,
zodat Hij beschut was.
In donker water en donkere wolken.
¹³ De wolken verdwenen toen zijn glans naderde.
Het regende hagel en vurige kolen.
¹⁴ De Here liet de donder weerklinken.
God, de Allerhoogste, liet zijn stem horen.
¹⁵ Hij richtte zijn pijlen op mijn vijanden
en joeg ze uiteen.
Hij slingerde bliksemstralen
en bracht verwarring onder hen.
¹⁶ Door uw dreigen, Here,
kwamen de rivierbeddingen bloot te liggen
en zag men de fundamenten van de aarde.
¹⁷ God reikte naar mij,
pakte mij vast
en trok mij uit het diepe water omhoog.
¹⁸ Mijn vijand was erg machtig,
maar God redde mij uit zijn hand.
Hij hielp mij ontkomen aan hen die mij haten
en die sterker waren dan ik.
¹⁹ Toen het slecht met mij ging,
liepen zij mij voor de voeten,
maar de Here was een steun voor mij.
²⁰ Hij leidde mij uit de ellende
en gaf mij de ruimte.
Hij redde mij
omdat Hij van mij hield.
²¹ De Here deed dit
omdat ik rechtvaardig ben.
Hij hielp mij
omdat geen kwaad aan mijn handen kleeft.
²² Ik heb altijd op zijn weg gewandeld
en ben nooit op een dwaalweg van God afgeraakt.
²³ Ik hield zijn wetten steeds in gedachten,
vergat nooit een van zijn regels.
²⁴ Ik gedroeg mij altijd precies
zoals Hij verwachtte
en zorgde ervoor dat ik niet zondigde.
²⁵ De Here heeft mij overeenkomstig behandeld,
Hij zag mijn zuiverheid.
²⁶ U bent trouw
tegenover wie U trouw is
en iemand die zuiver leeft,
wordt door U op dezelfde manier tegemoet getreden.
²⁷ Aan de trouwe volgeling
betoont U Zich trouw,
maar voor de zondaar
blijkt U een tegenstander.
²⁸ U verlost een volk dat in nood is,
maar veracht trotse mensen.
²⁹ U zorgt ervoor
dat mijn lamp blijft branden.
U, Here, mijn God,
bent het Licht in de duisternis.
³⁰ Samen met U
durf ik een leger tegemoet te treden.
Ja, met mijn God
kan ik over muren springen.
³¹ De weg van God
is een volmaakte weg,
het woord van de Here
is zuiver als goud.
God beschermt ieder
die zijn heil bij Hem zoekt.
³² Er is immers geen andere god dan de Here?
Wie is zo sterk en krachtig als Hij?
³³ God geeft mij kracht
en baant de weg voor mij.
³⁴ Hij maakt mij lichtvoetig als een hert,
zodat ik overal kan gaan
en geen weg onbegaanbaar voor mij is.
³⁵ Hij oefent mijn handen,
zodat ik in oorlogstijd kundig de wapens kan hanteren.
³⁶ Ook hebt U, Here, mij het schild van het heil gegeven,
ik voelde de steun van uw rechterhand.
U boog Zich naar mij over
en uw goedheid hielp mij te overwinnen.
³⁷ U gaf mij de ruimte om te lopen
en ik stond stevig op mijn voeten.
³⁸ Ik achtervolgde mijn vijanden
en rustte niet tot ik hen had vernietigd.
³⁹ Ik liep de vijand onder de voet
en verpletterde hem.
Hij kon niet meer opstaan.
⁴⁰ U hebt mij kracht en sterkte gegeven
om de strijd aan te binden,
U liet mij de een na de ander overwinnen.
⁴¹ U zorgde ervoor dat mijn vijanden
voor mij op de vlucht sloegen,
ik heb hen gedood.
⁴² Toen zij om hulp riepen,
kwam er niemand om hen te redden.
Zelfs de Here riepen zij aan,
maar Hij hielp hen niet.
⁴³ Ik heb hen vernietigd
tot er niets van over was.
Zij waren niet meer terug te vinden.
⁴⁴ U liet mij ontsnappen
aan de onlusten onder het volk.
U hebt mij aangesteld
tot koning over vele volken, die ik niet kende.
Zij werden aan mij onderworpen.
⁴⁵ Zij hadden nog maar net van mij gehoord
of zij gehoorzaamden mij al.
Vreemdelingen gedroegen zich onderdanig tegenover mij.
⁴⁶ Vreemden verloren zo hun sterke positie
en verlieten vol angst hun versterkte kastelen.
⁴⁷ De Here leeft! Ik prijs Hem.
Hij is mijn rots
en ik geef Hem de hoogste plaats.
Hij is de God, die mij in veiligheid brengt.
⁴⁸ Hij is de God, die voor mij wraak heeft genomen
en volken aan mij heeft onderworpen.
⁴⁹ Hij heeft mij uit de handen van mijn vijanden gered.
Here, U hebt mij zelfs boven die vijanden gesteld.
U redde mij uit de handen van gewelddadige mensen.
⁵⁰ Daarom prijs ik,
ook onder die andere volken,
uw naam en zing psalmen voor u.
⁵¹ God redt de koning die Hij aanstelde,
uit elke moeilijke situatie
en toont zijn trouw aan hem die Hij heeft gezalfd,
aan David en zijn nageslacht, voor altijd.

² De Here is groot en alle lof komt Hem toe
in de stad van God op zijn heilige berg.
³ De berg Sion is zo mooi doordat zij zo hoog gelegen is,
een vreugde voor ieder die haar ziet.
Zafon is werkelijk Sion,
waar de stad van onze grote Koning ligt.
⁴ In de paleizen van Jeruzalem maakt God Zich kenbaar,
Hij beschermt ons.
⁵ Let maar eens op:
er was een samenzwering van koningen,
met elkaar trokken zij op naar Jeruzalem.
⁶ Maar zodra zij er kwamen en het zagen,
waren zij verbijsterd.
Van schrik sloegen ze op de vlucht.
⁷ Zij sidderden angstig als een vrouw die een kind baart.
⁸ U laat de schepen van Tarsis door de oostenwind vergaan.
⁹ Eerst hadden wij ervan gehoord,
maar later zagen wij het zelf
in de stad van de Almachtige Here,
in de stad van onze God:
Hij houdt de stad in stand.
¹⁰ Steeds opnieuw, o God, herinneren wij ons uw goedheid
en trouw wanneer wij in uw tempel zijn.
¹¹ De eer die U toekomt, is net als uw naam, o God,
zo groot dat die reikt tot aan het einde der aarde.
U bent de bron van de rechtvaardigheid.
¹² De berg Sion is blij
en de dochters van Juda juichen over uw rechtvaardigheid.
¹³ Loop maar eens om Jeruzalem heen
en tel haar wachttorens.
¹⁴ Kijk eens goed naar haar muren en loop door haar paleizen.
Dan kunt u het aan uw nakomelingen vertellen:
¹⁵ kijk, zo is God. Hij is voor eeuwig onze God
en tot de dag dat wij sterven
is Hij bij ons en wijst ons de weg.

Luister mijn volk, naar wat ik u leer.
Luister goed naar wat mijn mond zegt.
² Ik wil wijze dingen zeggen
en u vertellen wat van oudsher nog een geheim was.
³ Wat wij weten, hebben wij van onze ouders gehoord.
Zij vertelden het ons.
⁴ Wij vertellen het weer door
aan ons nageslacht, kinderen en kleinkinderen.
Wij vertellen hun
over de grote daden van de Here,
over zijn kracht
en over de wonderen die Hij heeft gedaan.
⁵ Hij richtte in ons land gedenktekens op die aan Hem herinnerden
en gaf ons volk zijn wet, de wet van Israël.
Hij gaf onze voorouders bevel
het aan de kinderen door te geven.
⁶ Zodat steeds het volgende geslacht het zou horen.
Ieder kind dat werd geboren, moest het weten.
Daarop zouden zij het weer aan hun kinderen doorvertellen.
⁷ Zodat elke generatie haar vertrouwen op God zou stellen,
dat zij Gods werk nooit zouden vergeten
en zijn regels zouden naleven.
⁸ Opdat zij niet als hun voorouders zouden worden,
want dat waren opstandige en eigenwijze mensen.
Onevenwichtig in hun optreden en ontrouw tegenover God.
⁹ De zonen van Efraïm,
die zo goed waren in het boogschieten,
kwamen niet in het veld toen er moest worden gevochten.
¹⁰ Zij hielden Gods geboden niet
en weigerden zijn wet te gehoorzamen.
¹¹ Zij dachten niet aan alles wat Hij had gedaan
en vergaten zijn wonderen, die zij toch hadden gezien.
¹² Hun voorouders hadden zelf zijn wonderen gezien
die Hij in Egypte had gedaan, in de stad Zoan.
¹³ Hij spleet het water in tweeën
en leidde het volk er dwars doorheen.
Het water stond als een dam aan weerszijden van hen.
¹⁴ Overdag leidde Hij hen door een wolk die hen voorging,
en ʼs nachts door een helder licht.
¹⁵ Hij liet in de woestijn het water uit de rotsen komen,
zodat zij meer dan voldoende te drinken hadden.
¹⁶ Zo liet Hij een waterbeek uit een rots stromen,
het water kwam als een rivier naar beneden.
¹⁷ Toch bleven zij tegen Hem zondigen,
daar in die woestijn bleven zij opstandig tegen God.
¹⁸ Zij daagden Hem uit door naar lekker eten te vragen.
¹⁹ Zij verzetten zich tegen God en zeiden:
‘Kan God ons in de woestijn ook te eten geven?
²⁰ Kijk, Hij sloeg wel tegen een rots,
zodat er rijkelijk water uit stroomde,
maar zou Hij ons dan ook wel brood kunnen geven
of het hele volk van vlees kunnen voorzien?’
²¹ Toen de Here dit hoorde,
werd Hij zeer verontwaardigd.
Hij ontbrandde in woede tegen de Israëlieten.
²² Want zij geloofden niet in Hem
en vertrouwden niet op zijn hulp.
²³ Toen liet Hij een bevel uitgaan naar de wolken
en opende de sluizen van de hemel,
²⁴ Hij liet het manna als voedsel op hen neerdalen:
koren uit de hemel.
²⁵ Zo aten zij het brood van de engelen.
Hij gaf hun zoveel te eten dat iedereen genoeg had.
²⁶ Toen liet Hij een flinke oostenwind opsteken
en ook de zuidenwind wakkerde Hij aan.
²⁷ Het vlees kwam op hun hoofden neer,
het was zoveel dat het op regen leek.
Talloze vogels kwamen neer.
²⁸ Zij vielen in het tentenkamp op de grond,
rond hun woningen.
²⁹ Het volk at het en had meer dan genoeg.
Zo voldeed God aan hun verlangen.
³⁰ Terwijl zij hun mond nog niet leeg hadden,
werden zij alweer opstandig tegen God.
³¹ Maar toen werd God heel boos op hen
en richtte een ware slachting aan
onder de jonge mannen van het volk.
³² Maar zij leerden hier niets van.
Zij gingen door met zondigen
en vertrouwden niet op God,
wiens wonderen zij hadden gezien.
³³ Toen bracht Hij dood en verderf onder hen.
³⁴ Pas wanneer Hij hen doodde,
gingen zij weer naar Hem vragen.
Dan zochten zij hun God en bekeerden zich.
³⁵ Dan dachten zij er pas weer aan
dat God hun rots was
en dat God, de Allerhoogste, hen bevrijdde.
³⁶ Maar zij logen en bedrogen Hem met wat zij zeiden.
³⁷ Zij bleven niet bij Hem
en waren Gods verbond al weer ontrouw.
³⁸ Maar de barmhartige God
vergaf hun zonden en vernietigde hen niet.
Vele malen nam Hij zijn woede van hen weg
en vergold hun zonden niet.
³⁹ Hij dacht eraan dat zij maar mensen waren,
vluchtige ademtochten die niet meer terugkomen.
⁴⁰ Wat waren zij in de woestijn
vaak opstandig tegen Hem
en beledigden zij Hem daar.
⁴¹ Steeds weer daagden zij God uit
en deden zij de Heilige God van Israël verdriet.
⁴² Zij herinnerden zich zijn macht niet,
hoe Hij hen eens bevrijd had.
⁴³ Hoe Hij in Egypte, in de stad Zoan,
zijn wonderen en tekenen had gedaan.
⁴⁴ Hij veranderde het water van de Nijl in bloed,
hetzelfde deed Hij met de zijrivieren,
zodat niemand kon drinken.
⁴⁵ Hij stuurde steekvliegen
die hun het leven onmogelijk maakten
en kikkers die overal zaten.
⁴⁶ Alle gewassen op de akkers
werden kaalgevreten door ongedierte
en daarna kwamen er nog sprinkhanen.
⁴⁷ De hagel vernielde de druivenoogst
en de ijzel bevroor de moerbeibomen.
⁴⁸ Ook het vee stierf door de hagel
en de kudden door de bliksem.
⁴⁹ Hij liet over heel Egypte zijn brandende toorn neerkomen,
zijn boosheid en angstaanjagende woede.
⁵⁰ Zo ging zijn toorn over heel Egypte.
Hij beschermde hen niet tegen de dood,
maar gaf hen prijs aan de pest.
⁵¹ Alle oudste zonen in Egypte stierven.
⁵² Hij verzamelde zijn volk, zoals men schapen verzamelt.
Als een kudde leidde Hij hen
het land Egypte uit, de woestijn in.
⁵³ Hij bracht de Israëlieten veilig verder
en zij kenden geen angst,
want God had al hun vijanden laten verdrinken.
⁵⁴ Hij bracht hen naar heilig terrein,
naar de berg die Hij voor Zichzelf had uitgekozen,
de Sinaï.
⁵⁵ Hij verjoeg de volken die zij tegenkwamen.
Hij gaf Israël hun bezittingen
en liet de twaalf stammen in hun tenten wonen.
⁵⁶ Maar zij bleven God uitdagen
en waren opstandig tegen God, de Allerhoogste.
Zij hielden zich ook niet aan zijn leefregels.
⁵⁷ Zij gingen afgoden dienen en werden ontrouw,
zoals eens hun voorouders.
Zij beantwoordden niet aan zijn eisen.
⁵⁸ Zij tergden Hem met hun afgodenaltaren
en maakten Hem jaloers met hun beeldendienst.
⁵⁹ God hoorde alles en ontstak in toorn.
Hij steunde het volk niet langer.
⁶⁰ Hij gaf de tabernakel over in vijandige handen.
Hij verliet hem.
⁶¹ Dit sieraad van God kwam in handen van de vijand.
⁶² Zijn volk kwam terecht in oorlogen,
Hij was boos op zijn volk.
⁶³ De jonge mannen kwamen om
en de schoonheid van de meisjes werd niet meer bezongen.
⁶⁴ De priesters werden gedood
en de weduwen konden niet meer huilen.
⁶⁵ Toen werd de Here wakker,
net als een soldaat die van de wijn in slaap gevallen was.
⁶⁶ Hij sloeg zijn tegenstanders van achteren neer
en versloeg hen smadelijk.
⁶⁷ Hij kwam niet terug bij de stammen van Jozef.
Efraïm werd niet meer uitgekozen.
⁶⁸ Hij koos de stam van Juda,
de berg Sion, waarvan Hij zoveel houdt.
⁶⁹ Daar bouwde Hij zijn nieuwe huis,
het stond er net zo vast als de aarde na de schepping.
⁷⁰ Zijn knecht David koos Hij uit
en Hij haalde hem weg achter de schapen.
⁷¹ Hij hoefde geen schapen meer te weiden, maar nu een volk.
Het volk van Jakob, Israël, werd zijn nieuwe kudde.
⁷² David weidde het volk met een oprecht hart
en gaf het kundig leiding.

² Ik voel mij veilig en rustig bij U, mijn God!
Ik verlang ernaar voor U lofliederen te zingen.
³ Vooruit, harp en citer!
Nog voor de zon opkomt, wil ik al spelen.
⁴ In tegenwoordigheid van alle volken, Here,
wil ik U prijzen en eren.
Voor vreemde volken wil ik psalmen over U zingen.
⁵ Uw goedheid en liefde zijn onmetelijk,
zij gaan hoger dan het blauw van de hemel.
Uw trouw is net zo min op te meten
als de afstand tot de wolken.
⁶ Maak Uzelf maar groot
tot in alle hemelen, mijn God.
Uw macht en majesteit
zullen over de hele wereld worden gezien.
⁷ Wilt U ons antwoorden?
Wilt U ons de overwinning bezorgen,
zodat uw volgelingen worden bevrijd?
⁸ God heeft in zijn heilige woning gesproken
en ik juich over zijn antwoord.
Ik zal Sichem verdelen
en het dal van Sukkot opmeten.
⁹ Gilead en Manasse zijn van mij
en Efraïm is mijn helm.
Juda is de staf waarmee ik regeer.
¹⁰ Moab is mijn wasbak,
Edom vertrap ik met mijn sandalen
en over Filistea triomfeer ik.
¹¹ Wie brengt mij naar de versterkte vesting?
Wie begeleidt mij naar Edom?
¹² U bent het, o God,
U die ons eerst had verstoten.
Wilt U, o God, optrekken met onze legers?
¹³ Help ons tegen de vijand,
want hulp van mensen stelt niets voor.
¹⁴ Met de hulp van God
kunnen wij dapper strijden,
Hij zal onze vijanden verslaan.

Met mijn hele hart zal ik U prijzen en roemen.
Ik daag de machtigen uit en zing psalmen voor U.
² In uw heilige tempel wil ik op mijn knieën gaan
en uw naam eren om uw goedheid, liefde en trouw.
Want U hebt tot eer van uw naam al uw beloften ingelost.
³ Toen ik U aanriep, hebt U mij antwoord gegeven.
U gaf mij nieuwe moed en kracht om verder te gaan.
⁴ Here, eenmaal zullen alle koningen van deze aarde
U prijzen, wanneer zij hebben gehoord wat U zegt.
⁵ Zij zullen liederen zingen over alles wat de Here doet,
want zijn macht en majesteit zijn onmetelijk groot.
⁶ De Here is hoog verheven en ziet vol liefde neer
op ieder die zich van zijn kleinheid bewust is.
Maar trotse mensen wil Hij niet kennen.
⁷ Wanneer ik in grote moeite en zorgen verkeer,
houdt U mij vast.
U houdt de woede van mijn vijanden bij mij weg
en bevrijdt mij door uw kracht.
⁸ De Here zal ervoor zorgen dat alles goed voor mij afloopt.
Here, uw goedheid en liefde zijn eeuwig.
Laat het werk dat U bent begonnen,
niet halverwege ophouden.