Marek 6

Nowe Przymierze

Jezus wzgardzony w Nazarecie

6 Potem wyszedł stamtąd i udał się w swoje rodzinne strony. Towarzyszyli Mu Jego uczniowie. ² A gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze. Wielu słuchaczy dziwiło się i zastanawiało: Skąd On to ma? Co to za mądrość, która jest Mu dana? I takie cuda, które się dzieją przez Jego ręce? ³ Czy to nie jest ten cieśla, syn Marii, brat Jakuba, Jozesa, Judy i Szymona? I czy Jego siostry nie mieszkają wśród nas? I stopniowo odwracali się od Niego.

⁴ Wówczas Jezus zwrócił im uwagę: Nigdzie prorok nie spotyka się z lekceważeniem, tylko we własnej ojczyźnie, w gronie swoich krewnych oraz we własnym domu. ⁵ Przez to nie był w stanie dokonać tam żadnego cudu, tylko na kilku chorych włożył ręce i uzdrowił ich. ⁶ I dziwił się ich niedowiarstwu.

Rozesłanie Dwunastu

Ponadto obchodził okoliczne wsie i nauczał. ⁷ Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął ich wysyłać po dwóch, dając im władzę nad duchami nieczystymi. ⁸ Polecił im, aby nie brali na drogę nic oprócz laski — ani chleba, ani torby podróżnej, ani monety w trzosie — ⁹ lecz by obuli sandały i nawet nie wkładali dwóch tunik.

¹⁰ Potem dodał: Gdziekolwiek wejdziecie do domu, korzystajcie z jego gościny aż do odejścia. ¹¹ A gdyby was gdzieś nie przyjęto ani nie chciano wysłuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie pył z waszych stóp na świadectwo dla nich.

¹² Oni więc wyszli i zaczęli wzywać ludzi do opamiętania. ¹³ Wyganiali przy tym wiele demonów oraz namaszczali olejem i uzdrawiali wielu chorych.

Historia Jana Chrzciciela

¹⁴ I usłyszał o Nim król Herod, gdyż Jego imię stało się głośne i mówiono: Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego przejawia się w nim taka moc. ¹⁵ Inni utrzymywali: To Eliasz. Jeszcze inni głosili: To prorok — po prostu jeden z proroków.

¹⁶ Herod, gdy to usłyszał, stwierdził: To Jan, którego ja kazałem ściąć, to on zmartwychwstał.

¹⁷ Sam Herod bowiem posłał żołnierzy, aresztował Jana i osadził go w więzieniu. Powodem była Herodiada, żona jego brata Filipa, którą sam pojął za żonę. ¹⁸ Jan wytykał mu to, mówiąc: Nie wolno ci mieć żony twego brata. ¹⁹ Herodiada czuła więc niechęć do Jana i chciała go zabić, ale nie była w stanie. ²⁰ Herod bowiem obawiał się Jana, przekonany, że to człowiek prawy i święty. Z tego powodu chronił go, a kiedykolwiek go słuchał, czuł się wielce zakłopotany, chociaż słuchał go chętnie.

²¹ Okazja nadarzyła się w dzień urodzin Heroda. Wyprawił on wtedy ucztę dla swoich dostojników, dowódców^[a] i całej galilejskiej elity. ²² Otóż córka tej właśnie Herodiady zatańczyła i swym tańcem urzekła Heroda oraz jego gości. Król powiedział dziewczynie: Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci. ²³ Przysiągł jej natomiast wiele: Dam, o cokolwiek poprosisz, choćby połowę mojego królestwa.

²⁴ Wtedy dziewczyna wyszła i radziła się matki: O co warto dla siebie poprosić?

Ta zaś odparła: Poproś o głowę Jana Chrzciciela.

²⁵ Wróciła więc szybko do króla i powiedziała: Chcę, byś mi tu zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela.

²⁶ Króla ogarnął smutek, lecz ze względu na przysięgę i na gości nie chciał jej odmówić. ²⁷ Wysłał więc zaraz żołnierza ze straży przybocznej i rozkazał przynieść głowę Jana Chrzciciela. Żołnierz poszedł zatem i ściął go w więzieniu, ²⁸ następnie przyniósł jego głowę na półmisku i dał ją dziewczynie, a ta swojej matce. ²⁹ Gdy usłyszeli o tym uczniowie Jana, przyszli, wzięli jego ciało i złożyli je w grobie.

Nakarmienie pięciu tysięcy ludzi

³⁰ Potem apostołowie zeszli się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali. ³¹ Wtedy powiedział im: Niech teraz każdy z was uda się samotnie na odludne miejsce i tam trochę odpocznie. Wiele bowiem osób przychodziło i odchodziło, tak że nie mieli nawet czasu na posiłek.

³² Odpłynęli więc łodzią na odludzie, aby pobyć w samotności. ³³ Lecz zauważono, jak odpływają i wielu ich rozpoznało, dlatego lądem zbiegli się tam ze wszystkich miast — nawet ich wyprzedzili. ³⁴ Gdy więc wyszedł, zobaczył wielki tłum ludzi i zlitował się nad nimi, bo byli jak owce bez pasterza, a potem zaczął ich uczyć wielu rzeczy.

³⁵ A gdy zrobiło się już późno, uczniowie podeszli do Jezusa z taką radą: Miejsce to jest puste i godzina już późna. ³⁶ Rozpuść ich, niech idą do okolicznych zagród oraz wsi i kupią sobie coś do jedzenia.

³⁷ A On na to: Wy dajcie im jeść.

Wtedy Go zapytali: Czy mamy iść, nakupić chleba za dwieście denarów^[b] i dać im zjeść?

³⁸ Ile macie chlebów? — zapytał. — Idźcie i zobaczcie.

A gdy się upewnili, odpowiedzieli: Pięć i dwie ryby.

³⁹ Wtedy polecił im posadzić wszystkich grupami na zielonej trawie. ⁴⁰ Rozłożyli się więc gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu.

⁴¹ A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i pobłogosławił. Następnie łamał chleb i dawał swoim uczniom, a ci kładli go przed ludźmi. Także dwie ryby rozdzielił między siedzących. ⁴² I jedli wszyscy — i nasycili się. ⁴³ Potem zebrali dwanaście koszy pełnych kawałków chleba i ryb. ⁴⁴ Tych zaś, którzy jedli chleb, było pięć tysięcy mężczyzn.

Jezus wobec praw natury

⁴⁵ Zaraz potem wymógł na swoich uczniach, żeby wsiedli do łodzi i popłynęli przed Nim na drugą stronę jeziora, w kierunku Betsaidy, a Jego zostawili, aby rozpuścił tłum. ⁴⁶ Po rozstaniu się z ludźmi odszedł na górę. Chciał się pomodlić.

⁴⁷ Tymczasem nastał wieczór, łódź była na środku jeziora, a On sam na lądzie. ⁴⁸ Wówczas zobaczył ich, jak walczą przy wiosłach, gdyż wiatr mają przeciwny, i około czwartej nad ranem przyszedł do nich po falach — i chciał ich wyminąć. ⁴⁹ Oni jednak, gdy Go zobaczyli idącego po wodzie, pomyśleli, że to zjawa i krzyknęli. ⁵⁰ Wszyscy Go bowiem zobaczyli i przestraszyli się.

Lecz On natychmiast odezwał się: Odwagi, to Ja jestem, nie bójcie się! ⁵¹ I gdy wszedł do nich do łodzi, wiatr ustał, a oni wręcz zastygli w zdumieniu. ⁵² Nie rozumieli bowiem tego, co się zdarzyło z chlebami, gdyż ich serca były nieczułe.

⁵³ Po przybyciu na drugą stronę przybili łodzią do ziemi Genezaret. ⁵⁴ Gdy tylko Jezus wyszedł z łodzi, ludzie zaraz Go rozpoznali. ⁵⁵ Obiegli zatem cały ten obszar i tam, gdzie — jak słyszeli — przebywa, zaczęli na posłaniach znosić ludzi z różnymi dolegliwościami. ⁵⁶ Gdziekolwiek więc wchodził do wsi, do miasta lub do osady, wynosili na place chorych i prosili Go, by im pozwolił dotknąć choć skraju swojej szaty. Ci zaś, którzy Go dotknęli, doświadczali uzdrowienia.