Add parallel Print Page Options

Si Job ay nagkaroon ng mga bukol.

Nangyari uli na sa araw (A)nang pagparoon ng mga anak ng Dios upang magsiharap sa Panginoon, na nakiparoon din si Satanas, upang humarap sa Panginoon.

At sinabi ng Panginoon kay Satanas, Saan ka nanggaling? At si Satanas ay sumagot sa Panginoon, at nagsabi, Sa (B)pagpaparoo't parito sa lupa, at sa pagmamanhik manaog doon.

At sinabi (C)ng Panginoon kay Satanas, Iyo bang pinansin ang aking lingkod na si Job? sapagka't walang gaya niya sa lupa, na sakdal at matuwid na lalake, na natatakot sa Dios, at humihiwalay sa kasamaan: at siya'y namamalagi sa kaniyang pagtatapat, bagaman ako'y kinilos mo laban sa kaniya, upang ilugmok siya ng (D)walang kadahilanan.

At si Satanas ay sumagot sa Panginoon, at nagsabi, Balat kung balat, oo, lahat na tinatangkilik ng tao ay ibibigay dahil sa kaniyang buhay.

(E)Nguni't pagbuhatan mo ngayon ng iyong kamay, at galawin mo ang kaniyang buto at ang kaniyang laman, at kaniyang (F)itatakuwil ka ng mukhaan.

At ang Panginoon ay nagsabi kay Satanas, Narito, siya'y nasa iyong kamay; ingatan mo lamang ang kaniyang buhay.

Sa gayo'y umalis si Satanas mula sa harapan ng Panginoon, at pinasibulan si Job ng mga (G)masamang bukol na mula sa talampakan ng kaniyang paa hanggang sa kaniyang puyo.

At kumuha siya ng isang bibinga ng palyok upang ipangkayod ng langib; (H)at siya'y naupo sa mga abo.

Nang magkagayo'y sinabi ng kaniyang asawa sa kaniya, Namamalagi ka pa ba sa iyong pagtatapat? itakuwil mo ang Dios, at mamatay ka.

10 Nguni't sinabi niya sa kaniya, Ikaw ay nagsasalita na gaya ng pagsasalita ng hangal na babae. (I)Ano? tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Dios, at hindi tayo tatanggap ng masama? (J)Sa lahat ng ito ay hindi nagkasala si Job (K)ng kaniyang mga labi.

Dinalaw siya ng kaniyang tatlong kaibigan.

11 Nang mabalitaan nga ng tatlong kaibigan ni Job ang (L)lahat na kasamaang ito na sumapit sa kaniya sila'y naparoon bawa't isa na mula sa kanikaniyang sariling pook, si Eliphaz na (M)Temanita, at si Bildad na (N)Suhita, at si Sophar na Naamathita: at sila'y nangagkaiisang loob na magsiparoon upang makidamay sa kaniya at aliwin siya.

12 At nang kanilang itanaw ang kanilang mga mata mula sa malayo, at hindi siya makilala, kanilang inilakas ang kanilang tinig, at nagsiiyak at hinapak ng bawa't isa sa kanila ang kanikaniyang balabal, at nagbuhos ng (O)alabok sa kanilang mga ulo sa dakong langit.

13 Sa gayo'y nangakiumpok sila sa kaniya sa ibabaw ng lupa (P)na pitong araw at pitong gabi, at walang nagsalita sa kaniya: sapagka't kanilang nakita na ang kaniyang paghihirap ay totoong malaki.

Si Job ay Nagkaroon ng mga Bukol

Isang araw, muling dumating ang mga anak ng Diyos upang iharap ang kanilang sarili sa Panginoon, at dumating din si Satanas upang iharap ang sarili sa Panginoon.

Sinabi ng Panginoon kay Satanas, “Saan ka nanggaling?” Si Satanas ay sumagot sa Panginoon, at nagsabi, “Sa pagpaparoo't parito sa lupa, at sa pamamanhik-manaog doon.”

At sinabi ng Panginoon kay Satanas, “Napansin mo ba ang aking lingkod na si Job, wala siyang katulad sa lupa, isang walang kapintasan at matuwid na lalaki, may takot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan? Siya'y nanatili pa rin sa kanyang katapatan, bagaman ako'y inudyukan mo laban sa kanya, upang sirain siya nang walang kadahilanan.”

Si Satanas ay sumagot sa Panginoon, “Balat sa balat! Lahat ng pag-aari ng tao ay ibibigay niya dahil sa kanyang buhay.

Ngunit iunat mo ngayon ang iyong kamay, galawin mo ang kanyang buto at laman, at kanyang susumpain ka nang mukhaan.”

At sinabi ng Panginoon kay Satanas, “Siya'y nasa iyong kamay; ingatan mo lamang ang kanyang buhay.”

Kaya't umalis si Satanas mula sa harapan ng Panginoon, at nilagyan si Job ng mga nakakapandiring bukol mula sa talampakan ng kanyang paa hanggang sa puyo ng kanyang ulo.

At kumuha siya ng isang pirasong basag na palayok upang kayurin ang sarili at siya'y umupo sa mga abo.

Pagkatapos ay sinabi ng kanyang asawa sa kanya, “Mananatili ka pa ba sa iyong katapatan? Sumpain mo ang Diyos, at mamatay ka na.”

10 Ngunit sinabi niya sa kanya, “Nagsasalita kang gaya ng pagsasalita ng mga hangal na babae. Tatanggap lang ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” Sa lahat ng ito ay hindi nagkasala si Job sa pamamagitan ng kanyang mga labi.

Dinalaw Siya ng Tatlong Kaibigan

11 Nang mabalitaan ng tatlong kaibigan ni Job ang lahat ng kasamaang ito na dumating sa kanya, dumating ang bawat isa sa kanila mula sa kanya-kanyang sariling pook: si Elifaz na Temanita, si Bildad na Suhita, at si Zofar na Naamatita. Sila'y nagkaisang pumunta upang makiramay sa kanya at aliwin siya.

12 Nang kanilang matanaw siya mula sa malayo, siya ay hindi nila nakilala. Kanilang inilakas ang kanilang tinig, umiyak at sinira ng bawat isa sa kanila ang kanya-kanyang balabal, at nagbuhos ng alabok sa kanilang mga ulo paharap sa langit.

13 At sila'y umupo sa ibabaw ng lupa na kasama niya na pitong araw at pitong gabi, at walang nagsalita sa kanya, sapagkat kanilang nakita na ang kanyang paghihirap ay napakalaki.

Again there was a day when the sons of God came to present themselves before the Lord, and Satan came also among them to present himself before the Lord.

And the Lord said unto Satan, From whence comest thou? And Satan answered the Lord, and said, From going to and fro in the earth, and from walking up and down in it.

And the Lord said unto Satan, Hast thou considered my servant Job, that there is none like him in the earth, a perfect and an upright man, one that feareth God, and escheweth evil? and still he holdeth fast his integrity, although thou movedst me against him, to destroy him without cause.

And Satan answered the Lord, and said, Skin for skin, yea, all that a man hath will he give for his life.

But put forth thine hand now, and touch his bone and his flesh, and he will curse thee to thy face.

And the Lord said unto Satan, Behold, he is in thine hand; but save his life.

So went Satan forth from the presence of the Lord, and smote Job with sore boils from the sole of his foot unto his crown.

And he took him a potsherd to scrape himself withal; and he sat down among the ashes.

Then said his wife unto him, Dost thou still retain thine integrity? curse God, and die.

10 But he said unto her, Thou speakest as one of the foolish women speaketh. What? shall we receive good at the hand of God, and shall we not receive evil? In all this did not Job sin with his lips.

11 Now when Job's three friends heard of all this evil that was come upon him, they came every one from his own place; Eliphaz the Temanite, and Bildad the Shuhite, and Zophar the Naamathite: for they had made an appointment together to come to mourn with him and to comfort him.

12 And when they lifted up their eyes afar off, and knew him not, they lifted up their voice, and wept; and they rent every one his mantle, and sprinkled dust upon their heads toward heaven.

13 So they sat down with him upon the ground seven days and seven nights, and none spake a word unto him: for they saw that his grief was very great.

Satan Attacks Job’s Health

Again (A)there was a day when the sons of God came to present themselves before the Lord, and Satan came also among them to present himself before the Lord. And the Lord said to Satan, “From where do you come?”

(B)Satan answered the Lord and said, “From going to and fro on the earth, and from walking back and forth on it.”

Then the Lord said to Satan, “Have you considered My servant Job, that there is none like him on the earth, (C)a blameless and upright man, one who fears God and shuns evil? And still he (D)holds fast to his integrity, although you incited Me against him, (E)to [a]destroy him without cause.”

So Satan answered the Lord and said, “Skin for skin! Yes, all that a man has he will give for his life. (F)But stretch out Your hand now, and touch his (G)bone and his flesh, and he will surely [b]curse You to Your face!”

(H)And the Lord said to Satan, “Behold, he is in your hand, but spare his life.”

So Satan went out from the presence of the Lord, and struck Job with painful boils (I)from the sole of his foot to the crown of his head. And he took for himself a potsherd with which to scrape himself (J)while he sat in the midst of the ashes.

Then his wife said to him, “Do you still hold fast to your integrity? [c]Curse God and die!”

10 But he said to her, “You speak as one of the foolish women speaks. (K)Shall we indeed accept good from God, and shall we not accept adversity?” (L)In all this Job did not (M)sin with his lips.

Job’s Three Friends

11 Now when Job’s three friends heard of all this adversity that had come upon him, each one came from his own place—Eliphaz the (N)Temanite, Bildad the (O)Shuhite, and Zophar the Naamathite. For they had made an appointment together to come (P)and mourn with him, and to comfort him. 12 And when they raised their eyes from afar, and did not recognize him, they lifted their voices and wept; and each one tore his robe and (Q)sprinkled dust on his head toward heaven. 13 So they sat down with him on the ground (R)seven days and seven nights, and no one spoke a word to him, for they saw that his grief was very great.

Footnotes

  1. Job 2:3 Lit. consume
  2. Job 2:5 Lit. bless, but in an evil sense; cf. Job 1:5
  3. Job 2:9 Lit. Bless, but in an evil sense; cf. Job 1:5