Isaias 57
Ang Dating Biblia (1905)
57 Ang matuwid na namamatay, at walang taong nagdadamdam; at mga taong mahabagin ay pumapanaw, walang gumugunita na ang matuwid ay naalis sa kasamaan na darating.
2 Siya'y nanasok sa kapayapaan; sila'y nagpapahinga sa kanilang mga higaan bawa't lumalakad sa kaniyang katuwiran.
3 Nguni't magsilapit kayo rito, kayong mga anak ng babaing manghuhula, na lahi ng mangangalunya at ng patutot.
4 Laban kanino nakipagaglahian kayo? laban kanino nagluluwang kayo ng bibig, at naglalawit ng dila? hindi baga kayo mga anak ng pagsalangsang, lahing sinungaling,
5 Kayong mga nangagaalab sa inyong sarili sa gitna ng mga encina, sa ilalim ng bawa't sariwang punong kahoy; na pumapatay ng mga anak sa mga libis, sa mga bitak ng mga bato sa mga bangin?
6 Nasa gitna ng mga makinis na bato sa libis ang iyong bahagi; sila, sila ang iyong bahagi; sa kanila ka nga nagbuhos ng inuming handog, ikaw ay naghandog ng alay. Matatahimik baga ako sa mga bagay na ito?
7 Sa isang mataas at matayog na bundok ay inilagay mo ang iyong higaan; doon ka naman sumampa upang maghandog ng hain.
8 At sa likod ng mga pintuan at ng mga tukod ay itinaas mo ang iyong alaala: sapagka't ikaw ay nagpakahubad sa iba kay sa akin, at ikaw ay sumampa; iyong pinalaki ang iyong higaan, at nakipagtipan ka sa kanila: iyong inibig ang kanilang higaan saan mo man makita.
9 At ikaw ay naparoon sa hari na may pahid na langis, at iyong pinarami ang iyong mga pabango, at iyong sinugo ang iyong mga sugo sa malayo, at ikaw ay nagpakababa hanggang sa Sheol.
10 Ikaw ay napagod sa kahabaan ng iyong lakad; gayon ma'y hindi mo sinabi, Walang kabuluhan: ikaw ay nakasumpong ng kabuhayan ng iyong lakas; kaya't hindi ka nanglupaypay.
11 At kanino ka nangilabot at natakot, na ikaw ay nagsisinungaling, at hindi mo ako inalaala, o dinamdam mo man? hindi baga ako tumahimik na malaong panahon, at hindi mo ako kinatatakutan.
12 Aking ipahahayag ang iyong katuwiran; at tungkol sa iyong mga gawa, ang mga yaong hindi makikinabang sa iyo.
13 Pagka ikaw ay humihiyaw, iligtas ka nila na iyong pinisan; nguni't tatangayin sila ng hangin, isang hinga ay tatangay sa kanila: nguni't siyang naglalagak ng kaniyang tiwala sa akin ay magaari ng lupain, at magmamana ng aking banal na bundok.
14 At kaniyang sasabihin, inyong patagin, inyong patagin, inyong ihanda ang lansangan, inyong alisin ang katitisuran sa lansangan ng aking bayan.
15 Sapagka't ganito ang sabi ng Mataas at Matayog na tumatahan sa walang hanggan, na ang pangalan ay Banal; Ako'y tumatahan sa mataas at banal na dako na kasama rin niya na may pagsisisi at pagpapakumbabang-loob, upang bumuhay ng loob ng nagpapakumbaba, at upang bumuhay ng puso ng nagsisisi.
16 Sapagka't hindi ako makikipagtalo magpakailan man, o mapopoot man akong lagi; sapagka't ang diwa ay manglulupaypay sa harap ko, at ang mga kaluluwa na aking ginawa.
17 Dahil sa kasamaan ng kaniyang kasakiman ay napoot ako, at sinaktan ko siya; aking ikinubli ang aking mukha at ako'y napoot; at siya'y yumaong nanghimagsik ng lakad ng kaniyang puso.
18 Aking nakita ang kaniyang mga lakad, at pagagalingin ko siya; akin ding papatnubayan siya, at bibigyan ko ng mga kaaliwan siya, at ang kaniyang nangananangis.
19 Aking nililikha ang bunga ng mga labi: Kapayapaan, kapayapaan, sa kaniya na malayo at sa kaniya na malapit, sabi ng Panginoon; at aking pagagalingin siya.
20 Nguni't ang masama ay parang maunos na dagat; sapagka't hindi maaring humusay, at ang kaniyang tubig ay umaalimbukay ng burak at dumi.
21 Walang kapayapaan, sabi ng aking Dios, sa mga masama.
Isaias 57
Ang Biblia, 2001
Hinatulan ang Pagsamba sa Diyus-diyosan
57 Ang matuwid ay namamatay,
at walang taong nagdaramdam;
ang mga taong tapat ay pumapanaw,
samantalang walang nakakaunawa.
Sapagkat ang matuwid na tao ay inilalayo sa kasamaan.
2 Siya'y pumapasok sa kapayapaan;
sila'y nagpapahinga sa kanilang mga higaan
bawat isa'y lumalakad sa kanyang katuwiran.
3 Ngunit kayo, magsilapit kayo rito,
kayong mga anak ng babaing manghuhula,
mga supling ng masamang babae[a] at mangangalunya.
4 Sino ang inyong tinutuya?
Laban kanino kayo nagbubukas ng bibig,
at naglalawit ng dila?
Hindi ba kayo'y mga anak ng pagsuway,
supling ng pandaraya,
5 kayong mga nag-aalab na may pagnanasa sa gitna ng mga ensina,
sa ilalim ng bawat luntiang punungkahoy;
na pumapatay ng inyong mga anak sa mga libis,
sa mga bitak ng mga bato sa mga bangin?
6 Sa gitna ng mga makinis na bato sa libis ang iyong bahagi;
sila, sila ang iyong bahagi;
sa kanila ka nagbuhos ng inuming handog,
ikaw ay nag-alay ng handog na butil.
Mapapayapa ba ako sa mga bagay na ito?
7 Sa isang mataas at matayog na bundok
ay inilagay mo ang iyong higaan;
doon ka naman sumampa upang maghandog ng alay.
8 At sa likod ng mga pintuan at ng mga hamba
ay itinaas mo ang iyong sagisag;
sapagkat hinubaran mo ang iyong sarili sa iba kaysa akin,
at ikaw ay sumampa roon,
iyong pinaluwang ang iyong higaan;
at nakipagtipan ka sa kanila,
iyong inibig ang kanilang higaan,
minasdan mo ang kanilang pagkalalaki.
9 Ikaw ay naglakbay sa hari na may dalang langis,
at pinarami mo ang iyong mga pabango;
at iyong ipinadala ang iyong mga sugo sa malayo,
at iyong pinababa hanggang sa Sheol.
10 Ikaw ay napagod sa kahabaan ng iyong lakad,
gayunma'y hindi mo sinabi, “Ito'y walang pag-asa”;
ikaw ay nakasumpong ng bagong buhay para sa iyong lakas,
kaya't hindi ka nanlupaypay.
11 At kanino ka nangilabot at natakot,
anupa't ikaw ay nagsinungaling,
at hindi mo ako inalaala,
o inisip mo man?
Hindi ba ako tumahimik nang matagal na panahon,
at hindi mo ako kinatatakutan?
12 Aking ipahahayag ang iyong katuwiran at ang iyong mga gawa,
ngunit hindi mo mapapakinabangan.
13 Kapag ikaw ay sumigaw, iligtas ka nawa ng mga diyus-diyosang iyong tinipon!
Ngunit tatangayin sila ng hangin,
isang hinga ang tatangay sa kanila.
Ngunit siyang nanganganlong sa akin ay mag-aari ng lupain,
at magmamana ng aking banal na bundok.
Ang Pangakong Tulong at Pagpapagaling ng Diyos
14 At kanyang sasabihin,
“Inyong patagin, inyong patagin, ihanda ninyo ang lansangan,
inyong alisin ang bawat sagabal sa lansangan ng aking bayan.”
15 Sapagkat ganito ang sabi ng Mataas at Matayog
na tumatahan sa walang hanggan, na ang pangalan ay Banal:
“Ako'y naninirahan sa mataas at banal na dako,
at gayundin sa may pagsisisi at mapagpakumbabang-loob,
upang buhayin ang loob ng mapagpakumbaba,
at upang buhayin ang puso ng may pagsisisi.
16 Sapagkat hindi ako makikipagtalo magpakailanman,
o magagalit man akong lagi;
sapagkat ang espiritu ay manlulupaypay sa harap ko,
at ang mga kaluluwa na aking ginawa.
17 Dahil sa kasamaan ng kanyang kasakiman ay nagalit ako,
sinaktan ko siya, ikinubli ko ang aking mukha at ako'y nagalit;
ngunit nagpatuloy siya sa pagtalikod sa lakad ng kanyang puso.
18 Aking nakita ang kanyang mga lakad, ngunit pagagalingin ko siya;
aking papatnubayan siya, at panunumbalikin ko sa kanya ang kaaliwan,
at sa mga nananangis sa kanya.
19 Aking(A) nilikha ang bunga ng mga labi.
Kapayapaan, kapayapaan, sa kanya na malayo at sa kanya na malapit, sabi ng Panginoon;
at aking pagagalingin siya.
20 Ngunit ang masama ay parang maunos na dagat;
sapagkat hindi matatahimik,
at ang kanyang tubig ay naglalabas ng burak at dumi.
21 Walang(B) kapayapaan, sabi ng aking Diyos, para sa masasama.”
Footnotes
- Isaias 57:3 o babaing nagbibili ng panandaliang aliw .
Isaiah 57
New American Bible (Revised Edition)
Chapter 57
1 The just have perished,
but no one takes it to heart;
The steadfast are swept away,
while no one understands.
Yet the just are taken away from the presence of evil,
2 [a]and enter into peace;
They rest upon their couches,
the sincere, who walk in integrity.(A)
An Idolatrous People[b]
3 But you, draw near,
you children of a sorceress,
offspring of an adulterer and a prostitute![c]
4 Against whom do you make sport,
against whom do you open wide your mouth,
and stick out your tongue?
Are you not rebellious children,
deceitful offspring—
5 You who burn with lust among the oaks,
under every green tree;
You who immolate children in the wadies,
among the clefts of the rocks?[d](B)
6 Among the smooth stones[e] of the wadi is your portion,
they, they are your allotment;
Indeed, you poured out a drink offering to them,
and brought up grain offerings.
With these things, should I be appeased?
7 Upon a towering and lofty mountain
you set up your bed,
and there you went up to offer sacrifice.(C)
8 Behind the door and the doorpost
you set up your symbol.
Yes, deserting me, you carried up your bedding;
and spread it wide.
You entered an agreement with them,
you loved their couch, you gazed upon nakedness.[f]
9 You approached the king[g] with oil,
and multiplied your perfumes;
You sent your ambassadors far away,
down even to deepest Sheol.
10 Though worn out with the length of your journey,
you never said, “It is hopeless”;
You found your strength revived,
and so you did not weaken.
11 Whom did you dread and fear,
that you told lies,
And me you did not remember
nor take to heart?
Am I to keep silent and conceal,
while you show no fear of me?
12 I will proclaim your justice[h]
and your works;
but they shall not help you.
13 [i]When you cry out,
let your collection of idols save you.
All these the wind shall carry off,
a mere breath shall bear them away;
But whoever takes refuge in me shall inherit the land,
and possess my holy mountain.
The Way to Peace for God’s People
14 And I say:
Build up, build up, prepare the way,
remove every obstacle from my people’s way.[j](D)
15 [k]For thus says the high and lofty One,
the One who dwells forever, whose name is holy:
I dwell in a high and holy place,
but also with the contrite and lowly of spirit,
To revive the spirit of the lowly,
to revive the heart of the crushed.
16 For I will not accuse forever,
nor always be angry;
For without me their spirit fails,
the life breath that I have given.(E)
17 Because of their wicked avarice I grew angry;
I struck them, hiding myself from them in wrath.
But they turned back, following the way
of their own heart.(F)
18 I saw their ways,
but I will heal them.
I will lead them and restore full comfort to them
and to those who mourn for them,(G)
19 creating words of comfort.[l]
Peace! Peace to those who are far and near,
says the Lord; and I will heal them.
20 But the wicked are like the tossing sea
which cannot be still,
Its waters cast up mire and mud.(H)
21 There is no peace for the wicked!
says my God.(I)
Footnotes
- 57:2 Despite their sad fate, the just will ultimately attain peace (most likely in this world); cf. v. 13.
- 57:3–13 In this courtroom imagery, the idolaters are summoned before the judge (v. 3), their crimes are graphically described (vv. 4–11), their guilt is established, and condemnation is carried out (vv. 12–13b). In contrast to this, v. 13c describes the inheritance of God’s land and holy mountain given to those who place their confidence in God instead of in idols.
- 57:3 Language of sexual infidelity is often used in a figurative way to describe idolatry. Cf. Ez 16:15–22; Hos 2:4–7; Col 3:5.
- 57:5 Child sacrifice is also attested in 2 Kgs 23:10; Jer 7:31; Ez 16:20; 20:28, 31; 23:37–39.
- 57:6 Smooth stones: the Hebrew word for this expression has the same consonants as the word for “portion”; instead of making the Lord their portion (cf. Ps 16:5), the people adored slabs of stone which they took from the streambeds in valleys and set up as idols; cf. Jer 3:9. Therefore, it is implied, they will be swept away as by a sudden torrent of waters carrying them down the rocky-bottomed gorge to destruction and death without burial.
- 57:8 Nakedness: literally in Hebrew, “hand.” In this context, it may euphemistically refer to a phallus.
- 57:9 The king: in Hebrew, the word for king is melek, similar in sound to the Canaanite god Molech, to whom children were offered as a sacrifice in pagan ritual. The expression “your ambassadors” could be a figurative expression for the children whose death served as an offering to this deity.
- 57:12 Justice: here used sarcastically. The activity described in these verses is far from the justice which God demands of those who are aligned with the covenant (cf. 56:1, 4, 6). In the larger context of Third Isaiah and the whole of the Isaian tradition, justice is a key theological motif. The justice to which God calls Israel will eventually come to its fulfillment in an act of divine intervention (cf. 60:21; 61:3c). Until then, the people of God must strive to live in the ways of justice and right judgment (56:1).
- 57:13 In v. 6, the smooth stones of the valley are the portion which the unfaithful will receive as their due reward (cf. note on v. 6); while in v. 13c, an inheritance of the land and possession of God’s holy mountain will be the portion of the upright.
- 57:14 The way…my people’s way: the language and imagery are reminiscent of 40:1–2, but in this context, when the people have already returned, the physical road through the desert is replaced by the spiritual way that leads to redemption.
- 57:15 The God of Israel is presented in both a transcendent and an immanent manner. God’s holiness is the transcendent quality; the immanence is shown in the choice of dwelling among the downtrodden and humble.
- 57:19 Creating words of comfort: lit., “fruit of the lips,” perhaps referring to praise and thanksgiving for the divine healing; cf. Hos 14:3.
Ang Bagong Tipan: Filipino Standard Version, Copyright © Philippine Bible Society 2009.
Scripture texts, prefaces, introductions, footnotes and cross references used in this work are taken from the New American Bible, revised edition © 2010, 1991, 1986, 1970 Confraternity of Christian Doctrine, Inc., Washington, DC All Rights Reserved. No part of this work may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording, or by any information storage and retrieval system, without permission in writing from the copyright owner.