Add parallel Print Page Options

ฉะนั้น จงฟังเถิด พวกท่านที่เหยียบย่ำผู้ยากไร้
    และทำให้ผู้ถูกข่มเหงของแผ่นดินจบชีวิตลง

พวกท่านคิดในใจดังนี้ว่า

“เมื่อไหร่ยามข้างขึ้นจะผ่านพ้นไปเสียที
    พวกเราจะได้ขายธัญพืช
และเมื่อไหร่วันสะบาโตจะผ่านพ้นไปเสียที
    พวกเราจะได้ประกาศขายข้าวสาลี
เพื่อพวกเราจะได้ลดปริมาณน้ำหนักเอฟาห์[a]ให้น้อยลง
    เพิ่มราคาเชเขล[b]ให้มากขึ้น
    และโกงด้วยตาชั่งที่ไม่เที่ยงตรง
เพื่อเราจะได้ซื้อผู้ขัดสนด้วยเงิน
    และซื้อผู้ยากไร้ด้วยรองเท้าคู่เดียว
    และขายได้แม้แต่เศษข้าวสาลี”

พระผู้เป็นเจ้าปฏิญาณด้วยความภูมิใจของยาโคบ[c]ดังนี้ว่า

“เราจะไม่มีวันลืมการกระทำของพวกเขาอย่างแน่นอน
แผ่นดินจะไม่สั่นสะเทือนเพราะเหตุนี้หรือ
    ทุกคนที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินจะไม่ร้องคร่ำครวญหรือ
ทั้งแผ่นดินจะเอ่อขึ้นอย่างแม่น้ำไนล์
    และจะถูกซัดและจมดิ่งลงอีกอย่างแม่น้ำของอียิปต์”

พระผู้เป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ประกาศดังนี้

“ในวันนั้น เราจะทำให้ดวงอาทิตย์ตกเวลาเที่ยงวัน
    และทำให้โลกมืดลงในเวลากลางวัน
10 เราจะทำให้งานฉลองเทศกาลกลับกลายเป็นการร้องคร่ำครวญ
    และการร้องเพลงของพวกเจ้ากลับกลายเป็นการร้องรำพัน
เราจะให้พวกเจ้าทุกคนคาดเอวด้วยผ้ากระสอบ
    และให้ศีรษะของพวกเจ้าทุกคนล้าน
เราจะทำให้เวลานั้นเป็นเหมือนการร้องคร่ำครวญถึงบุตรชายเพียงคนเดียว
    และจบสิ้นด้วยวันอันขมขื่น”

11 พระผู้เป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ประกาศดังนี้

“ดูเถิด วันเวลาดังกล่าวกำลังจะมาถึง
    เมื่อเราจะก่อให้เกิดการอดอยากทั่วทั้งแผ่นดิน
ไม่ใช่อดอยากอาหารหรือกระหายน้ำ
    แต่จะอดอยากเรื่องการได้ยินคำกล่าวของพระผู้เป็นเจ้า
12 ผู้คนจะเร่ร่อนจากทะเลแห่งหนึ่งจรดทะเลอีกแห่งหนึ่ง
    และจากทิศเหนือจนถึงทิศตะวันออก
พวกเขาจะวิ่งไปมาเพื่อแสวงหาคำกล่าวของพระผู้เป็นเจ้า
    แต่พวกเขาก็จะไม่พบ
13 ในวันนั้น พรหมจาริณีรูปงามและชายหนุ่มร่างกำยำ
    จะสลบจากการกระหายน้ำ
14 บรรดาผู้ที่สาบานด้วยรูปเคารพ
    ที่น่าอับอายของสะมาเรีย
หรือผู้ที่พูดว่า ‘โอ เมืองดานเอ๋ย
    ตราบที่เทพเจ้าของเจ้ามีชีวิตอยู่’
หรือพูดว่า ‘ตราบที่เทพเจ้าของเบเออร์เช-บามีชีวิตอยู่’
    พวกเขาจะล้มลงและไม่มีวันลุกขึ้นอีก”

Read full chapter

Footnotes

  1. 8:5 1 เอฟาห์ มีประมาณ 22 ลิตร
  2. 8:5 1 เชเขล หนักประมาณ 11.4 กรัม
  3. 8:7 คือ ปฏิญาณโดยพระองค์เอง