โยบ 7

Thai New Contemporary Bible

7 “มนุษย์ไม่ต้องดิ้นรนตรากตรำในโลกเหมือนทหารที่ถูกเกณฑ์หรอกหรือ?
ชีวิตของเขาไม่เหมือนชีวิตลูกจ้างหรอกหรือ?
² เหมือนทาสที่ใฝ่หายามเย็นหลังเลิกงาน
เหมือนลูกจ้างตั้งตารอเวลารับค่าจ้าง
³ ข้าก็เช่นกัน ได้รับส่วนปีเดือนอันไร้ผล
ได้รับคืนวันอันทุกข์ลำเค็ญ
⁴ เมื่อข้านอนลงข้าก็คิดว่า ‘อีกนานไหมกว่าจะได้ตื่น?’
ค่ำคืนช่างยืดยาวจริงๆ ข้านอนกระสับกระส่ายจนรุ่งสาง
⁵ ร่างของข้าเต็มไปด้วยหนอนและแผลตกสะเก็ด
ผิวหนังของข้าปริแตกและกลัดหนอง

⁶ “ชีวิตของข้าผ่านไปเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ
แล่นไปสู่จุดจบอย่างสิ้นหวัง
⁷ ข้าแต่พระเจ้า โปรดระลึกว่าชีวิตของข้าพระองค์นั้นเพียงอึดใจเดียว
ตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นความสุขอีก
⁸ ตาของผู้ที่เห็นข้าพระองค์ตอนนี้ ต่อไปก็จะไม่เห็นอีกแล้ว
พระองค์จะทอดพระเนตรหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว
⁹ เหมือนเมฆสลายตัวและลับหายไป
คนที่ลงไปยังหลุมฝังศพก็ไม่หวนคืนมาอีก
¹⁰ เขาจะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกเลย
เขาจะไม่เป็นที่รู้จักในแถบนั้นอีก

¹¹ “ฉะนั้นข้าพระองค์จะไม่นิ่งอยู่
ข้าพระองค์จะพูดออกมาด้วยความทุกข์ระทมใจ
ข้าพระองค์จะพร่ำบ่นด้วยความขมขื่นในดวงวิญญาณ
¹² ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือสัตว์ร้ายแห่งห้วงลึกกระนั้นหรือ
พระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์ไว้?
¹³ เมื่อข้าพระองค์คิดว่าการนอนหลับจะช่วยปลอบใจ
และฟูกนุ่มๆ จะทำให้ข้าพระองค์คลายทุกข์ที่พร่ำบ่นถึงอยู่
¹⁴ ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังเขย่าขวัญข้าพระองค์ด้วยความฝัน
ทำให้ข้าพระองค์หวาดหวั่นด้วยนิมิตต่างๆ
¹⁵ ดังนั้นให้ข้าพระองค์อึดอัดใจและตายไป
ยังดีกว่าอยู่ในร่างกายอย่างนี้ต่อไป
¹⁶ ข้าพระองค์เบื่อหน่ายชีวิต ข้าพระองค์ไม่ขออยู่ค้ำฟ้า
โปรดทิ้งข้าพระองค์ไว้ตามลำพังเพราะวันเวลาของข้าพระองค์ไม่มีความหมาย

¹⁷ “มนุษย์นั้นสำคัญไฉนหนอ
พระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขาขนาดนั้น?
¹⁸ ที่พระองค์จะต้องตรวจตราเขาอยู่ทุกเช้า
และทดสอบเขาอยู่ทุกขณะ
¹⁹ พระองค์จะทรงหันไปทางอื่น
หรือปล่อยข้าพระองค์ไว้ตามลำพังแม้สักครู่เดียวไม่ได้เลยหรือ?
²⁰ ข้าแต่พระเจ้าผู้ทรงเฝ้าดูมนุษยชาติ
หากข้าพระองค์ได้ทำบาป ข้าพระองค์ได้ทำอะไรต่อพระองค์เล่า?
เหตุใดทรงกระทำให้ข้าพระองค์ตกเป็นเป้าของพระองค์?
และทำให้ชีวิตข้าพระองค์เป็นภาระแก่พระองค์?^[a]
21 ทำไมหนอพระองค์จึงไม่อภัยความผิดพลั้ง
และยกโทษบาปของข้าพระองค์?
ในเมื่ออีกไม่นานข้าพระองค์ก็จะนอนลงกลางธุลีดิน
พระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว”